bembeyaz kağıtlarım önümde... çok seviyorum bu beyazlığın abartısını ne yapayım. öyle sahte ve öyle yapmacık ki bu kağıtlara yazmak...
üzerimde bilmediğin aynı bej hırka... sahi nasıl bilmezsin üzerimden düşmeyen o eski hırkayı...
mürdüm eriği sanırım rengi... kalemim akıyor beyaz sayfanın üzerinde ve anlatıyorum bana ait ne varsa... bütün çığlıklarımı haykırıyorum yapmacık sayfalarıma. ne biliyorsam... duyduğum tüm kelimeleri sıralıyorum kendimi anlatmak için. onların kelimeleri... içlerinde bana ait hiç bir şey yok biliyorsun bir harf dışında... bunu da bilmiyorsun...
sonra da tüm sayfaları parçaladım zevkle. onca yazı ve bir daha asla kuramayacağım güzel cümlelerimi... açtım penceremi ve savurdum kuzeyden bomboş sokağa. kağıt parçalarının duvara vururken çıkardığı sesi dinledim... sende olsan aynısını yapardın beyninde. ama ben daha cesurum. en azından kendime.
