bu filmi sevenler çok sever, sevmeyenler de film bittiğinde ''eaa bu muymuş o kadar abarttıkları'' şeklinde bir tepki verebilir. öyle bir filmdir. yaklaşık 3 ayda bir aklıma düşer açıp izlerim, neden olduğunu da bilemiyorum, fazlasıyla benimsediğim havası var sanırım.
filmdeki gözlemler çok başarılı. o taksinin arka koltuğu sanki hayattan kesitlerin canlandırıldığı küçük bir sahne gibi. travis'in hayata bakışı, hissettiklerini duru bir şekilde izleyiciye aktarabilmesi, canınızı sıkmayan ama fazlasıyla derinden hissettiğiniz yalnızlık teması, travis'in doğallığı ve karakteri, geçen sağlam ve unutulmaz diyaloglar, görsel açıdan ama abartılı olmayan doğal ve güzel görüntüler bu filmi orijinal yapan şeylerdir fikrimce.
