wolfgang amadeus mozart'ın süpekülatif yaşantısı üzerinde, daha fazla soru işareti yaratmıştır.
buna karşın; aldığı akademi ödüllerini teker teker hak eden, bu genç adamı; mozart'ı tanımak isteyenler için eşsiz bir içerik barındırmaktadır.
film yirmibeşinci senfoni ve salieri itirafı ile start alıyor. ve başlıyor doyumsuz bir tarih yolculuğu, konçertolar eşliğinde...
filme dair nüanslar, "böylesi yüzeysel bir biyografik filmden, ne beklebilir ki?!" diyenleri de, yersiz çıkarıyor. zira; hem o dönemde kraliyet ailesinin asaletini, kral'ın ve mahiyetinin, birbirlerine anlayışla ve yakın davrandıklarını farkediyoruz. bilhassa kral enfes bir şekilde canlandırılmış.
"don giovanni" oyunu icra edilirken beliren, mistik karakterler, salieri'nin mozart'ı sistematik bir şekilde öldürmek için giriştiği "requiem" bestesini yaptırma isteğini iletmek üzre evine yöneldiğinde, büründüğü kıyafet; bugünün erişkin ve çocuklarının köşebucak kaçtığı türdendir. ve oldukça normal karşılanmaktadır.
elbette tüm bunları anlatılmak istenenin, böbürlenme ve farklılaştırılma amacı güdülerek, fiktif bir halde ele alınabileceği ihtimalini unutturmamalı bizlere!
film klasik avusturya ve viyane entelektüel virtiözlerine haiz bir beyefendilikle bilinen mozart'ın; delidolu ve nüktedan yönüne fevkalade değinmiş. ve bu yöndeki ezberimizi bozuyor.. bu da; mozart'ın kitlelerce kabulünde bir raddenin daha, katedilmesi demek oluyor. "yetenek" denen, bulunmaz hint kumaşının, böylesi: arsız, şımarık ve bir o kadar da, kendini beğenmiş genç adam'ın kral nazarında nasıl da, sevgiyle karşılanabileceğine ışık tutuyor.
mozart'ın vurduymaz ve bereketsiz savuruculukta olduğu hususunda, tarihçiler hemfikirdi. ancak; filmde bahsi edildiği ölçüde maddi sıkıntı yaşamadığı da, düşünülmektedir. zira; mozart'ın kazandığı yıllık tutar; günümüz değerince: 70.000 dolara yakın seviyededir.
