o, ahlakta temel olanın, eylemin sonucundan çok, ahlak yasasına saygı, ödev duygusu ve insandaki akıllı öze hitap eden ödevleri gerçekleştirme olduğunu söyler. Buna göre, ahlaki bir eylemin gerisinde bir ilkenin bulunması, onun bir ödeve dayanıyor olması, eylemin kendisinden ve sonuçlarından çok daha önemlidir.
örneğin, deniz kenarındayım ve bir çocuğun boğulmak üzere olduğunu fark ediyorum. Burada, benim ödevim, kant'a göre, suya atlayıp çocuğu kurtarmaya çalışmaktır. suya kendim için söz konusu olan boğulma tehlikesini düşünmeden atlıyorum, çocuğu kurtarmak için elimden gelen tüm gayreti gösteriyorum. buna rağmen, çocuk, daha önce çok su yuttuğu için kurtulamıyor ve boğuluyor. Bu durum benim eylemimin ahlaki değerine hiçbir şekilde gölge düşürmez. eylemim, ahlaki ödev duygusuna dayandığı için, ahlaki bir eylemdir.
kant insanın, duyguları, tutkuları üzerinde de tam bir denetim sağlayamayacağını düşünür. bundan dolayı, duygusal tepkilerde, ahlak için bir temel oluşturamaz.. Tüm insanlar için ahlaklı olabilmekten söz edilecekse, ahlak iradeye, daha özel olarak da, insandaki ödev duygusuna dayanmalıdır.
tüm temellerini öğrenmeden yeterince örnek pratiği yapmadan anlaşılamayacak ahlaktır. çünkü aklınızı doldurduğunuz tecrübeler ve yaşanmışlıklar saçma bir şekilde bu düşünce duvarının arasında kalıp anlamanızı zorlaştırıyor.
