Tanışmamızdan belki 10 sene kadar önceydi..
istiklal Caddesi'nde basık tavanlı bir kafede tam da karşı karşıya oturuyorduk..
Upuzun bir arkadaş masasında kadeh tokuşturduk,kalktık, sonra evlerimize gittik..
Adı kaldı aklımda,hiç alışılmadık,tuhaf adı..
Sonra, ben çok kez aşık olduğumu sandım birilerine..Zırıl zırıl ağladığım bile oldu..
Ben sevdim onlar sevmedi,beni sevenleri ben sevemedim..
Elini tuttuklarım da oldu,burun kıvırdıklarım da..
Ve hep duymaya devam ettim o 'tuhaf' ismi sohbetlerde..
Sonra bir gün,beni zırıl zırıl ağlatan bir aşktan çıktım..
Seneler sonra beni ağlatanın aşk değil de çocukluk olduğunu anlamıştım ama işte o gece,yine istiklal'in başka bir basık tavanlı barında zırıl zırıl ağlarken feci aşık olduğumu sanıyordum..
Canım arkadaşımın boynuna sarılıp bilmem kaçıncı biramın sonuna doğru ağlarken o 'tuhaf isimli' çocuk girdi,sigara dumanından sis olmuş basık tavanlı o yere..Geçtiğimiz aylarda da birkaç kez karşılaşmıştık da soruverdi bir cesaret:
'Ne zaman görsem ağlıyorsun,çok mu üzdüler seni'
Cevap:'Aldatıldım da'
Sonra 2005 yazında 'üzmem ben seni' dedi..Aşık olmuştum..
2007 baharında 'ömrümün kalanısın' dediğinde bile 'üzülür müyüm' acaba diye düşünüyordum..
2008 sonbaharında narkozdan henüz yeni ayılmışken adını sayıklaya sayıklaya girmişim odaya ve kızımızı kucağıma verdiğinde 'sen mutlusun ya bana yeter' dediğinde onsuz asla olmayacağını bir kez daha anlamıştım..
Şimdi bu dağ başında omuzunda uyurken de dünyanın en şanslı kadını olduğumu düşünürüm her gece..
Bitanecik kızım ve o 'tuhaf isimli' adam ile bu dağ başında olmayı hiçbirşeye değişmem..
Hergeçen gün bir öncekine göre daha çok sevdiğim bu adama hayatıma girdiği için sonsuz teşekkür ederim...
