arkada bırakılan kardeş, anne, baba, odan ve o çok sevdiğin kitaplığın. zor olsa gerek, kendi memleketinde üniversite okuyan biri olarak ablamdan yola çıkarak konuşacağım ki üniversitede 6. senesi olmasına rağmen hala her yolcu edişimizde içimde ilk günkü burukluk, annemin gözlerinden süzülen yaşlar ve babamın buğulu gözleri. artık bundan böyle eve sadece misafir olarak geleceğini bilmek bizi üzen, oysa bilsek ki bu son yılı eve geri dönecek artık hiç üzülmeyiz. sayılı gün değil mi geçer deriz. şöyle bir söz vardır,
"kuş yuvadan bir kere uçtu mu bir daha dönmez artık"
