Beni bir kez unutmuştun. öyle anlık kaçışlar gibi değil, öyle küçük savruluşlar ve geri dönüşler gibi değil, öyle küçük vazgeçişler ve sonra yeniden sarılışlar gibi değil... sen beni bir kez ve gerçekten unutmuştun sevgili! bunun benim için ne demek olduğunu biliyor musun?
Acımasız, umursamaz, hatta yok sayan bir unutuştu bu. tereddütsüzce işlenen bir cinayet gibiydi. kurbanını gözünü kırpmadan öldürdükten sonra, bir an bile pişmanlık duymayacak kadar soğukkanlı ve kendinden emindin sanki. nasıl da şaşkındım. ölüm senin ellerinden öyle yavaş yavaş değil ansızın gelivermişti. bense kendimi bu büyük kopuşa hiç hazırlayamamış, senden son kez uzun bir soluk alamadan sonsuzluğa karışmıştım. sana tutunan kalbimi bir seferde kesip ayırmıştın işte. elindeki silahsa bir başka aşktı. yalnız benim için değil, sana yakın olan herkes için yeryüzünü daha yaşanabilir ve umutlu kılan o inceliğin, o duyarlılığın, o tanrısal merhametin, gözlerinden süzülüp bu acımasız hayatı aydınlatan iyiliğin, ansızın avuçlarına konan bir başka aşkın büyüsüyle birdenbire yok olmuştu. inanamadığım tek şey, buydu işte. kimseyi kırmamak için kendi hayatını yaşamaya neredeyse zaman bulamayan bir yeryüzü meleği, nasıl olur da ona hayatını ve kalbini adamış bir ölümlüye, hayatının en karanlık, en savruk günlerini paylaştığı sevgiliye bu kadar acımasız olabilirdi.
