Yaşama amacının sorgulanması. En sağlam müzikleri, en sağlam filmleri, en iyi yemekleri, güzel seyahatleri tüketsek bile bir yerden sonra "e ne oldu şimdi" duygusu yaşanır. Aslında bu her şeyin sonunun olmasından da kaynaklanır. Ne yaparsan yap tükeniyor. Iphone alıyorsun 3 çıkıyor, 3 alıyorsun 4 çıkıyor. Sonu yok gibi görünse bile aslında var. Hayat anlamlı gibi görünen anlamsızlıklar yumağı çünkü. Boşluğa düşmek, sonrasında boşvermişlik getiriyor. 36 saat uyuyorsan kalktığında pek bir şey değişmemiş oluyor. Aynı sokaklar, aynı insanlar, aynı cinayetler. Senin cinayetin farklı oluyor sana. Kendini tüketiyorsun her zaman. Akabinde "ne boş ınsanım" diyorsun. Hayır hayır bunun sanatla, kitapla veya kültürel herhangi bir faaliyetle uğrasmakla ilgisi yok. Tükeniyoruz. Her saniye boşluktayız. Senaryo hep aynı. Amaç ne? Giriş ne, gelişme ne, sonuç ne?
