Bilge Ceylan'ın alışık olduğu coğrafyaya geri dönüşü.. uzak ve üç maymun gibi kenti anlattığı filmlerden sonra taşranın o durağan, sabit, boğucu atmosferi. bu sefer taşrada çok rastlanmayan cinayet olgusu üzerinden gidiyor yönetmen. cinayet işleyen bir adama cesedi nereye gömdüklerinin tespitini yaptırırken senaryo gecenin sıkıntılı atmosferinden puslu bir kasaba sabahına yol alıyor.
köylü güzeli mode on: o koca adamların genç kızlığını süren bir köylü güzelin yüz güzelliği karşısında diz çökmesi, filmin en hayret verici sahnesiydi zannımca. karanlığın içinden adeta insan dışı bir varlık gibi geldi o odaya, öyle dağıttı çayları, hatta suçlunun kolasını bile unutmadı.
bilge ceylan'ın sevdiği iç hesaplaşmalar ve özel hayatlar da unutulmamış. özellikle filmin yan karakteri gibi başlayıp yavaşça filmin merkezine oturan doktor cemal karakteri.. doktor ve savcının sakin olgunluğu, komiser naci'nin zaman zaman delifişekleşmesi, cesedin başında savcıyı clark gablea benzetip gülmeleri, gene cesedin otopsisi yapılırken adamın iç çamaşırı olmamasına gülmeleri.. en trajik anın içinde, ruhların artık acıyı ve hüznü kaldıramadığı bir anda kopup gelen o gülmeler.. o acıdan kaçma öyle bir şey ki, maktülün diri diri toprağın altına gömüldüğü açığa çıktığı anda bile, doktoru bunu resmi rapora yazdırmaktan alıkoyuyor.
bana göre üç maymundan daha zayıf bir film ile karşı karşıyayız. alışageldik ceylan çizgisinde başlayan film, giderek sinema kalitesinden feragat ediyor. bunu senaryonun diğer ceylan filmlerine göre daha akışkan olmasına bağlamak istemiyorum. ancak görüntülerde ve senaryonun gidişatında önemli kayıplar var filmin gündüz ve kasabada geçen bölümünde, hatta bazen Cannes'da ödül almış bir film değil de sinemalarımızda her hafta gösterime giren onlarca, her hangi filmden birini izliyormuş hissine kapılıyorsunuz.
gene de bir ceylan filmi gözlerden kaçmamalı, izlenmeli. özellikle taşradaki insanın ruhuna bezginlik veren o atmosferi anayurt otelinden bu yana ondan daha iyi veren bir yönetmen yokken..
