kendisinin değil de sonrasının zor olduğu eylemdir.
Dünya üzerinde yaklaşık altı milyar insan yaşıyor. buna rağmen herkes yalnızlıktan şikayet ediyor. Yanlnız kalma düşüncesi ise çoğu zaman bizleri korkutuyor. Dışarıdan bakıldığında çok güçlü ve sert duran insanın bile; sırtını dayayabileceği, sevinçlerini, hüzünlerini paylaşabileceği bir insana ihtiyacı oluyor ve bu ihtiyaç doğrultusunda dostluk, arkadaşlık, evlilik gibi olgular ortaya çıkıyor.
bizler bu olguların içlerini doldurmak için doğru insanları, yanlışlar yaparak bulmaya çalışıyoruz.Hayatımıza girenleri çoğu zaman kendimiz belirliyor ve onlara yaşamımızda üstlenmelerini istediğimiz rolleri veriyoruz. bu rol dağılımınıda ''güven'' dediğimiz duygumuzun etrafında şekillendiriyoruz. Bir insana güvenmek ise yazıldığı kadar kolay olmuyor; bunu da yaptığımız hatalar sonucu edindiğimiz tecrübelerimizle öğreniyoruz. yaptığımız bu hatalar bize tecrübeyle birlikte yıkım ve hayalkırıklığıda getiriyor. bu hayalkırıklığı ve yıkımın etkiside malesef ki güvenle doğru orantılı oluyor. insanlar doğası gereği her zaman aynı kalmıyor. sizin sevdiğiniz, güvendiğiniz kişi; bambaşka birisi olarak karşınıza çıkabiliyor. bir bakıyorsunuz ; dostum dediğiniz insan başkasının dostu olup, aşkım dediğiniz insan başkasına aşkım diyebiliyor. sadece kendi çıkarları için her türlü yalanı söyleyip, ona duyduğunuz bütün güveni ve kendisine yüklediğiniz değeri bir çırpıda silip atabiliyor, size ise nerede hata yaptım? diye düşünmek kalıyor.
özetlemek gerekirse; güven duygusu tehlikelidir; yaşadıklarım doğrultusunda bunu çok rahat söyleyebiliyorum ve her insanın kendisine ait incede olsa bir duvarı olması gerektiğini düşünüyorum. bizi en çok yaralayanların kalbimizi, duygularımızı önüne serdiğimiz insanlar olduğunu unutmayalım ve adımlarımızı ona göre atalım diyorum
