travis diyince gençliğe ilk adım attığım günlerden sonrası gözümün önünden geçiyor. benliğimi kazandığım, kişiliğimi tanıdığım anlarda yanımdaydılar hep, her bir şarkıları farklı bir tarafıma dokundu. en umutsuz olduğum günlerde why does it always rain on me ile ağlattılar beni, birkaç gün sonra içime yeniden love will come through la umut tohumları ektiler. evimizin hem neşesi, hem hüznüydüler aynı zamanda. selfish jean ve my eyes en mutlu anlarımı simgeledi. closer platonik günlerimi. ahh o sesi, fran'ın o güzel sesini duyduğum her an! ister ağlatsın, ister mutlu etsin hep huzurlu oldum... the cage i dinlediğim gün resmen aşık oldum. tanımadığım bir adama aşık oldum, hala onu bekliyorum. bu yaz için dilediğim tek şey türkiye'ye gelmeleriydi. çok içten dilenmiş bir istek oldu. fran travis'ten tatile çıkmışken, beraber geliyorlar. travis'i benim için anlamlı hale getirenlerle orada olacağız. işte o gün, travis zirveye çıkacak, tir tir titretecek beni ve yine huzurla dolduracak içimi...
