"hiç bir kanıt gösterememe" yargısının yanlış olduğu cümledir. akılları gözlerine inen insanlar kanıtlara sadece bakarlar, kanıtları sadece duyarlar. onları görmez, dinlemezler. bakmak-görmek, duymak-dinlemek farklı şeylerdir. ve bu farktan ötürü de anlayamazlar. yaratıcıyı inkar etmek: kendini inkar etmektir, diğer varlıkları inkar etmektir. aslında inkar sebebi bellidir: emir ve yasaklara uyulmak istenmemesi, kendini kendine malik sanarak böbürlenmesi, kimseye boyun eğmek istememesi. ve bu insanlar bilmedikleri, tanımadıkları, anlamadıkları varlığa "yok" derler. eğer 99 ismin manasını ve açıklamalarını, kainat üzerindeki etkisini, nasıl birbirlerini tamamladıklarını, yaratılanlarla iç içe olduğunu bilseler, idrak etseler; sonbaharda kupkuru olan ağacın nasıl ilkbaharda yeşillendiğini, adeta yeniden doğduğunu, mahşerde de aynen o şekilde bizi dirilteceğini; sineğin kanadını ısıtan bir güneşin nasıl toprağı yardığını, sert bir rüzgarda kolayca kırılan filizlerin nasıl kayayı deldiğini; canlıların vücudundaki intizamı, birbiriyle nasıl kusursuz bir yardım içerisinde çalıştıklarını, sebeplere dayandırılanların aslında onlardan yola çıkılarak, akıl ederek yaratıcıyı bulduran unsurlar olduğunu bilseler ve kuran'daki birkaç mucizeye dahi vakıf olsalar, hiç değilse böyle mükemmel bir kitabı, o cümleleri normal bir hayat sahibinin yazamayacağını görseler işte o zaman kelime-i şehadet getirip başlarını secdeye koyarlardı.
edit: kanıtlar hakkında konuşmak isteyen buyursun.
