'kendime yalan söylediğimden beri, kimseye güvenmiyorum'
döneminin en iyi filmi olmakla beraber, bu görsel şölen ve şenliğinin içine -hem de tam odak noktasına- 'hüzün' öğesini yerleştirmeyi başarmış ustalıklı bir film. emir kusturica'nın o balkan şivesiyle hollywood şarkısı söylemeye çalışmadığında nasıl da pek güzel işler ortaya koyabildiğininin ispatıdır. o hıdırellez sahnesi ki anlatmaya lisan yetmez. ulan incelikli haytasın emir.
