lebron james şampiyon olabileceği takımlara gitti, michael jordan ise takımını şampiyon yaptı. takımdaki oyuncuları şampiyon gibi oynamaya zorladı. hiç kimseye acımadı, takımdaki herkes jordan gibi oynamak zorundaydı.
jordan bir sürü psikolojik eşikten geçti. babası öldürüldü, basketbolu bıraktı vs. hepsinden basketbola dönüşünde şampiyon olarak döndü.
eminim ki jordan chicago' da olmayıp başka bir takımda da olsaydı o takımda chicago gibi tarih yazardı.
bu anlattıklarım lebron' un kötü bir oyuncu olduğu anlamına gelmiyor. aksine o bir efsane. ikisini de izleyen şanslı nesildenim. fakat jordan bir tanrı james ise peygamber.
çok iyi dehşet oyuncu. fena atletik, şutu da var daha ne olsun. ama yeni jordan falan bırakın bu işleri ya. jordan olmak sayı atmak mı? smaç vurmak mı?
jordan hem sayı atar, hem asist yapar, hem smaç yapar, hem blok yapar, hem top çalar, hem ribaund alır, hem oyun kurar, hem takım yönetir. bunları yaparken de hepsini top class seviyede yapar. 1 maç 10 maç değil her maç yapar, her sezon yapar.
edwards 31-32 yaşına gelince bunları konuşalım. eğer bunları yaparsa o zaman yeni jordan deriz.
ama harika oyuncu ya kendi özelinde değerlendirirsek övgülere layık.
bekarların kesinlikle daha mutlu olduğunu düşünüyorum. mutsuz bir evlilik yok, çocuk dayatmaları yok, hadi artık bir tane yapın baskısı yok.
hadi diyelim çocuk oldu onun hayat boyu süren stresi, sorumluluğu, maddi manevi yükü de yok.
daha bir sürü şey sayabilirim ama bu kadarı bile yeterli bence. evli yaşıtlarımla aramda fiziksel olarak en az 5 yaş fark var. yorgunluk, uykusuzluk, stres… erken yaşlanma da cabası.
