Karşımda konuşuyor
Anlatmaya çalışıyor ben ise onu inceliyorum habersiz
Her ayrıntısı her mimiği
Gülünce alnında beliren damarı mesela
Direkt öpme sebebi.
Her ne kadar birçok insan var çevremde,arkamda desen de yalnızsın bu dünyada;annenin karnından çıktığın gün kadar yalnızsın.
Arkamda annem var babam var desen de aslında kimse yok,senı teskin eden seni anlayan.herkes kendi derdine düşmüş;kendini kanıtlama, evet ben görevimi yerine getirdim veya getiriyorum demeye çalışmakta.
Sen aslında hep yalnızsın,ne kadar kalabalık olduğunu düşünsen de yalnızsın bu dünyada.seni sen kadar iyi savunan yoktur malesef veya savunmaya çalışan.
Ama ne yapacaksın;doğarken de savaşını yapayalnız vermedin mi zaten?
Annenin babanın bir görevi,eğer sevgilin varsa sevgilinin bazı ihtiyaçlarını gidermek için taşıdığı bir varlıksın sadece.
Her ne kadar bazı günler o bilindik romantik pollyanna edanla bunların tersini düşünsen de gayri ihtiyari;gerçek budur hep yüzleşmek zorunda olduğun gerçek,aslında hep olduğun.
Mutluluğa erişmek aslında.kaybetmiş olduğunun farkında olmak.erişemeyeceğini bilmek; tamam böyle olacak benim için hayat demek.
Zor ama gerçekten bu zirveye ulaşmak.
Uğrunda kaybettiğiniz her şey ve bu uğrunda dediğiniz her b**tan sebep aslında hiçbir zaman sebep olmamıştır sadece siz buna layık olabileceğinizi sanmışsınızdır.
Hayatın kuklası olmayı bırakmak belki de bu.artık hayatın sizinle eğlenmesine engel olmak,dirilmek ve yeter artık beni rahat bırakın demek.
O sesinin tınısı sanki bir öykücünün anlatısı gibi bazen mutlu bazen umutlu bazense bir o kadar acılı;ya abicim bir şarkı bu kadar mı güzel söylenir? (Bkz:lightiningcrashes)ne kadar dinlesem de içimdeki ürpertinin hiç bitmediği bir şarkı bu, harika tek kelimeyle harika,böyle abiler biraz zor gelir bu dünyaya.
ışığı göremiyorum
Ya yok, hiç var olmadı
Ya da ben görmüyorum
Yere düşüp yuvarlanmam an meselesi
Ya da düştüm,dizlerim parçalandı ama bu kadar yara içindeyken bir yenisini fark edemiyorum.
Öylecesine yürüyorum karanlıkta
Kimseler yok
Ya da var ben duyamıyorum.
Belki de duymamayı tercih ediyorum.
Peki Neden hala devam ediyorum?
Bilmiyorum
Belki bir amaç,
Hiç umut olmasa bile
Belki merak
Sonun nasıl olacağına dair
Nefes almak mı bunu hükmeder
Yoksa gerçekten istermiyiz?
Bilmiyorum
Belki ikisi de doğru belki ikisi de yanlış.
Bildiğim ve emin olduğum tek şey ise
ışığı göremiyorum
Öyle ya da böyle.
Benim için yok.
Ne olacak peki?
Hadi böyle iyiyiz şimdi
Bir gün o sandalyede sen oturmazken ve Buralardan çok uzaktayken
Aynı ortamda bile bulunmamızın yaşattıkları yokken
Bir kaç dakika önce o da bu yollardan geçti diyemezken
Ben ne yapacağım?
çok daha kötüsü seni bir daha görme olasılığım birkaç binde birken ve
Daha sana doyamamış olarak öylece kalakalacağım
Şimdi diyorum o benim için ne?
Aşk mı tutku mu heyecan mı?
Hayır,her şey beni tamamlayan her şey.
Seni ne zaman görsem hayatım alt üst oluyor.
Kendime kabul ettirmeye çalıştığım normumun aslında ne kadar kırılgan olduğunu fark ediyorum.
GerçekLiğimle başbaşa kalmak korkutuyor beni, herşeyi baştan inşa etmek o kadar zor ve uzun ki yıkılmamalı ne olursa olsun yıkılmamalı bu duvar,ayakta tutmalıyım.
Pervane bilir miydi mumun yakacağını
Mecnun bilir miydi kör olacağını
Tahir tahmin edebilir miydi zühreye kavuşamadan öleceğini
Bilebilir miydim seni bu kadar seveceğimi?
Ulaşamıyorum kalbine,ne kadar istesem de aşkını,ulaşamıyorum sana.
Sadece gözlerimiz buluşuyor kenetleniyor ve sonra tekrar ayrılık vakti geliyor, her şeye kaldığımız yerden devam etme,sensizlik vakti...
