geçen yaz sevgilimle kavga ettiğimizde veya ayrıldığımızda, sürekli bu şarkıyı dinlerdim. sözlerini ona da söylemiştim. her bu şarkıyı duysam aklıma o geliyor.
umut etmek harbiden kötü bir şey, hele ki ikilemde kalmak, gitsem ki gitmesem mi.. kalsam mı kalmasam mı.. belki döner.. ya dönmezse? diye diye insanın kendini harap ettiği bir durumdur umut etmek. içinde bir yerlerde umut var, olmaması gerektiğini, o içindeki umudu öldürmen gerektiğini biliyorsun ama yapamıyorsun. içinde bir yerlerde sen istesen de istemesen de o umut var. sonra gerçekten olmadığını anladığımızda da o umut eden ilk halimize kızıyoruz.
-her birimiz yolumuza gitsek.
+yolumuz?
-öyle.
+birleşti biliyorum.
-yok. birleşicek gibi değil. benim yolum başka. seni tanıdıktan sonra anladım bunu. senle beraber olduktan sonra seni, sevgi de yetmiyormuş çok eskiden rastlaşacaktık.
bilmiyorum hiç yaşamadım, yakın sayılan bir arkadaşımla küsüz şu an (kestik), barışsak bile eskisi gibi konuşacağımızı zannetmiyorum. çünkü araya dedikoducu tipler, küfürler, kinler girmiş oluyor.
