Eskiden anlamlandıramadığım şeylerin üzerine çok giderdim. insan, durum, olay her neyse. Bunları o karmaşık küçük kafamın içinde ne çok düşünmüşüm ve kendimi yormuşum. Şimdi anlamlandırabiliyorum bunların hepsini. Anlayış gösteriyorum, saygı duyuyorum ve kabul ediyorum. Keşke bu kadar yormasaymışım kendimi. Bu kadar küçülmeseymişim içimde. Hepsi geçti ve bitti. Bazen hala düşünüp üzüldüğüm şeyler oluyor ama hayat böyle bir şey diyorum ve geçiyorum. Yaşımın gerekliliklerini biraz fazla düşünerek ve düşerek yaşadım bu kadar. Her şeye rağmen mutlu hissediyorum ve mutlu kalacağım.
bir kere şefle tartışmıştık ve bana parmak sallayıp bağırmıştı. Bende ona şu aşağılık kompleksin yüzünden bağırmalarını diğerleri gibi kabul edeceğimi mi sandın orospu çocuğu diye bağırıp çıkmıştım. Çok ezik bir adamdı dindar, akp’li ve sürekli karısını aldatıyordu. Otobüste kadının taytını çekip diğer ustaya atmış vs vs. Saygı hak eden biri değildi.
Bir kerede pozisyonumun altında bir iş verilmişti ve tezgahtaki ustayla da anlaşamıyordum bana kadınları yeri mutfak değil ya masabaşı işlerde çalışmalı ya da çocuk büyütmeki diyordu. Kadın cinayetlerinde orda ne işi var diyen tiplerdendi. Mesai ortasında giyinme odasında istifa yazıp hiçbir şey söylemeden çıkmıştım.
Bugün bulaşıkçı abla “ allan bunları kahretsin, paspasını alıp geri vermiyorlar allah görüyor, bunun hesabını sorar. Haksız mıyım şef” dedi. Şef de “ abla sence allah senin paspasını mı takip ediyordur. Heh adamın işi gücü yok senin paspasının hesabını tutucak” dedi. Hala gülüyorum.
Kadın olduğum için hayatımdaki kararları tek başıma verememek. Güzel bir iş teklifi geldi belki o maaşı sektörde 6-7 sene geçirdikten sonra alacağım. Evime uzak ve ailem ev kiralamaya karşı çıkıyor. Yani ne yapiyim. Ailemi mi siliyim gelecekte iyi maaşı mı garantiliyim. iş olursa 14 saati yol, mesai saati giyinme etmeye gidecek. Ailemi kırmiyim diye iyi para kazanmak için nefes almiyim mi yani. Erkek çocukları olsaydı durum böyle olmayacaktı ya da başımda bir erkek olsaydı. Bana 2. sınıf insan muamelesi yapmalarından nefret ediyorum. Ve gerçekten beni siktir olup gitmeye zorluyorlar.
Sürekli öğrenmek ve farkındalıklar yaşayarak daha güçlü biri olmak. Her şeyi yavaş yavaş kavramaya ve sıfırlamaya başlamak. Giderek bu oluyor. Bi noktada biticek bir şeyse beni ne oyalar bilmiyorum.
beni var etmeleri. kendileri sağlıklı bir çocuk yetiştirecek yetkinlikte insan değiller. gerçi sağlıklı yetiştirilme diye bir şey olduğuna inanmıyorum. en azından travmasız bir çocukluğum olsaydı. son iki yıldır kendimdeyim. gerisi çöp. bazen ablamla konuşuyoruz daha da kötü olabilirdi diyor. hayır kendini en kötüyle kıyaslayıp yanlışı azaltamazsın. yanlış yanlıştır. beni var ettikleri ve köşedeki unutulmuş ayda bir solmaya yakın su verilen bitki gibi bir başıma bıraktıkları için onları ciddiye alamıyor ve saygı duyamıyorum.
Geçirdiğim en iyi seneydi. Çok farkındalık yaşadım ve kendimde keşfettiğim birçok şey oldu.2022’de çok depresif, kafası bulanık, gelecek kaygısı olan, ne yapacağını bilmeyen ve sürekli geçmişi düşünüp kendimi aşağı çeken biriydim. Bu sene iki işe başladım ilkinde çok fazla insan tanıdım, gözlemledim. insanların ne kadar ufak ve aptal olduklarını farkettim. iş hayatında olan ikili ilişkilerdeki problemler beni daha sivri biri haline getirdi. Yüzde yüz özsaygı ve özgüveni bu senede edindim. ikinci işimde tanıdığım iyi paralar kazanan kafası ve potansiyeli düşük insanları tanıdım onlar da beni gelecekte çok başarılı olabileceğine inandırdı ve umutlandırdı.
1.5 sene mükemmel bir ilişki yaşadım her detayıyla. Ama mükemmeliyet ve özsaygı takıntımdan sürdüremedim. 4 ay oldu onsuz da gidebiliyormuş. Çok zor olacağını düşünmüştüm ama iki tarafa zarar veren bir ilişkiyi yapamam düşüncesiyle sürdürmek korkakça geldi ve bitirdim.
Depresif değilim, öz farkındalık, özsaygı, özgüven her şey çok yerinde. Boş vermeyi, düşünmeye değer ya da değmez olanları öğrendim. Düşünmeye değer olan tek şey benim, kariyerim ve hayatımın gidişatı bu kadar.
Böyle birine dönüşeceğimi düşünmezdim ve kendimi yıllardır süren problemleri aşabildiğim, gelecek kaygısını bitirdiğim ve eksiklerimi tamamladığım için gururlu hissediyorum.
