sait faik'in okuduktan sonra bir daha, bir daha okunması gereken kitabı. "kumpanya" adıyla basılmıştır. saffet ferit ve kör halit adlı iki tiyatro sevdalısı adamın hikayesini anlatır. tiyatroya tutkulu gençler, yıllardır ordan oraya savrulan orta yaş adamlar, kadınlar, ünlü olurum diye kumpanyaya katılan genç kızların hikayesidir.
bugün bir kitabevinde geçen diyalog şöyleydi;
ortaokul öğrecisi: amca sizde sait ile faik kitapları var mı?
sorumlu : hangisinin kitabını arıyorsun sen bakayım sait'in kitaplarını mı faik'in kitaplarını mı?
ortaokul öğrencisi: hangisi varsa amca öğretmen o adamlardan sınav yapacakmış okuyun dedi.
sorumlusu kimdir bu işin diye düşündüm durdum tüm gün. aklıma bir tek şey geldi. sistem
hasan sabbah tarafından söylenen söz. rivayet odur ki melikşah hasan sabbah'ı ülkesinden kovduktan sonra ömer hayyam'a söylediği sözdür.sonra alamut hikayesi başlar.
"öğretecek hoca olmadıkça din bir işe yaramaz, bu sürgün sürüldüğüyle kalmaz. bekle beni alamut,
alamut kartal yuvası, geri döndüğümde hiç biri sağ kalmayacak, ağızlarında kan pıhtısına dönüşecek tanrının duası."
merak etmeyen toplumdan öte cahil olan toplumdur. bu ülkede özgür bir biçimde ifade edemiyorsak kendimizi , özgürlüklerimiz daha başlamadan bitiriliyorsa, korku içinde ve gelecek kaygısıyla doluysa her günümüz , hep bu toplumun yüzündendir. neden diye soranların azlığındandır. çünkü nedenini bilmediğin bir şeyin cevabını da alamazsın.
1980 doğumlu tunceli'li oyuncu ve yönetmen. ağır sartre hastası. konuşmaya başladığında sesiyle sizi etkisi altına alabilir. sadece sesiyle peygamberliğini ilan edebilir. çağımızın genç düşünürü. tiyatro'nun gerçek yerine ulaşmasını sağlayacak az kalan don kişot'lardan. umarım hep iyi işler yapar ve izmir'deki tiyatro kalitesini her oyunuyla daha yukarıya taşır. yönettiği oyunlardan bazıları:
1987 doğumlu genç oyuncu ve yönetmen .bu sezon yönettiği del'ali (bir sevgi hikayesi) oyununu diyarbakır'da izleyebilirsiniz.izleyin izlettirin efendim
Emrah Serbes'in genç erkek hikayelerinden oluşan "Erken Kaybedenler" kitabındaki bir hikayesi. Belki de en sevdiğim öyküdür.
"-Apartmanın girişindeki lambayı sen mi kırdın Bülent?
-Hangisini?
-Otomatik yanan, sensörlü lamba.
-Hayır.
-Komşu görmüş, yalan söyleme. Süpürge sapıyla kırmışsın dün gece.
Önüme baktım.
-Neden kırdın?
Cevap yok.
-Hasta mısın evladım? Söyle bana, neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle...
-Kırdımsa kırdım, ne olacak! Çok mu değerliymiş?
-Lamba senden değerli mi evladım, lambanın amına koyayım, lamba kim? Yöneticiye de dedim. Lambanızı sikeyim, kaç paraysa veririz. Sen değerlisin benim için.
-Beni görünce yanmıyordu baba.
-Nasıl ya?
-Görmezden geliyordu, yanmıyordu. Kaç sefer yok saydı beni.
-E beni görünce de yanmıyordu bazen, böyle el sallayacaksın havaya doğru, o zaman yanıyor.
-Hadi ya! Sahiden mi?
-Evet. Ucuzundan takmışlar. Bizimle bir alakası yok.
Babama sarıldım, yıllar sonra."
