Düşünüp değil de, rüyamda (aslında doğrusu kabus olmalı, neyse) görmüştüm; -sanırım 6-7 yaşlarındaydım- annem ölmüştü, o kabusun bazı ayrıntılarını hâlâ hatırlarım, ancak burada yazmayacağım, öyle bir ağlaya, boğula, bağıra uyanmıştım ki, “anneciğim anneciğiimmm” diyerek, annem yanıma uçmuş, “anneciğim ben buradayım bak, hiçbir şey olmadı korkma, iyiyim.” Demesine rağmen dakikalarca emin olamamıştım, öyle kötü etkilemişti beni. *
