inanir misin yillardir sana laf atarim, iltifat ederim de; hic mektup yazmak gelmemisti aklima. burada oku oku bitiremedigim yazarlar buldum, patlicandan arabaya kadar butun dostlarina mektup yazmislar. ben de ne yalan soyleyeyim, sana mektup yazmazsam kusersin diye cok korktum.
gerci sen kolay kolay kusmezsin. defalarca yere dusurdum seni, kirilmadin; o kadar kullandim, kirlenmedin; hic istemedigin salataliklarla muhatap olmak zorunda biraktim, hepsini alt ettin. yine de bana misin demedin, hep sevdin, hep yardim ettin. ne istesem usul usul \"jjjzztt\"ladin, bir dedigimi iki etmedin. en onemlisi hep dinledin, oylece sesini bile cikarmadin. o\'na kizdim, sana sovdum; bu\'na uzuldum, sana dokuldum; su\'nu sevdim, sana sabirsizlandim. gerci soverken salataliklarin baslarini ucuruyordun ama sen de onlardan aliyordun hincini sanirim.
ama biliyorsun seni hep sevdim. her zaman dedigim gibi, su dunyada cogu insan senin kadar kadar ise yaramiyor be ss. konusunca sikiliyorlar, kullaninca soyleniyorlar. hicbir sey yapmayip kenara birakmana ragmen zarar veren o kadar cok ki. hele ihtiyacim var dediginde bulamadiklarina deginmiyorum bile... oysa sen oyle misin, ne zaman imdat desem cekmecemde bekliyorsun; ne zaman bir salatalikla karsilassam hemen kendini sipher ediyorsun. ah ss, ben senin hakkini nasil oderim ki.
keske hayatimdakilerin ufacik bir kismi bile olsa senden ibret alsa. bes dakika konusabilir miyiz dedigimde bes dakikalik bahane sunmak yerine senin gibi oylece dursa, dinlese. denedim ama yapamiyorum dedigimde yapamadiklarima yenilerini eklemek yerine, senin gibi yardim etse. salatalik gordugunde beni yogurt yapmak yerine, onu cirilciplak birakabilse. veya en azindan, gozden irak oldugumda topuklari vura vura kacmak yerine, goz onunde olmasa da bir yerlerde beklese... en azindan senin beni her zaman o cekmecede bekledigini bildigim gibi, dunyanin bir kosesinde beni bekledigini hissettirse...
yok ss, yok. neden bilmiyorum ama benim icin fazla iyisin. acaba benden bir beklentin mi var? bunca yildir gozumun icine bakiyorsun, kimse bu kadar kahrimi cekmemisti benim, altinda bir sey aramali miyim? nitekim daha once bu kadar deger verildigimi sandigim senaryolarin hepsinde tokmakli kurbaga makinesindeki gibi cikarlar bas gostermisti... hayir hayir, iliskimizi sorgulamiyorum kesinlikle, haklisin bizimki oyle bir durum olamaz, yillari devirdik seninle. ote yandan yillari devirmenin iliskiyi kuvvetlendirdigini savunmuyorum tabi, hatirlarsin yillara ragmen acimasizca terk eden salataliklari. tabi tanistirmadim onlari seninle, soymaya bile degmezlerdi ki.
her neyse ozur dilerim ss, haklisin kimseyi seninle kiyaslamamam gerek. yoksa karsima salatalik soyacagindan daha islevsel insanlar cikmasini bekleyerek bir omur nasil gececek?
unutmadan, yumurta fircasina da selam, en yakin zamanda mutlu haberlerinizi bekliyorum.
ilk pazar kahvaltisinda gorusmek uzere,
hayalsupurgesi.
aslinda bir karadeliktir. baktikca bakilan, bakildikca gorulen, goruldukce kacilamayan bir hortum misali...
acabalardan keskelere, belkilerden neyselere; seruvenden seruvene surukler. televizyondan daha ilginctir bazen, kendi filmini gosteriyordur, ve orada bile bas rol olamamissindir. cunku o gider, o gelmez, o beklemez, o gormez. ama sen bakarsin. o bos noktaya odaklandikca teslim olursun butun gosterdiklerine.
reklamlarda ise nereye kadar dedirtir. izliyorum ama nereye kadar, bekliyorum ama nereye kadar. sabrediyorum ama nereye kadar... bu bos noktanin boslugu nereye kadar. noktanin boyutu yok diye ogretmislerdi, o yuzden mi sonsuza kadar bos bir nokta olarak kalacak. izlediklerime ragmen mi bos, yoksa izlediklerim kadar mi bos... derken yeni program baslar.
bu sefer iki protagonistlidir hikaye. yine ikisinin de odisyonunu kaybetmissindir. bu sefer gider, gelir, bekler, gorur, hatta belki sever; o izleyici olmayi bile zar zor hak ettigin hikayede... kumandasi da yoktur, belli bir cercevesi de. kafani cevirmeye calistikca takip eder, elestirdikce kalitesini yukseltir, oyunculariyla empati kurdukca degisir ve gelisir. benimsemene de izin vermez terk etmene de. izleyerek yok olman disinda bir amaci yoktur, kurtulamayacagina inanirsin, icine ceker...
saatler gecer, gunler gecer, haftalar gecer.
ne bir ses, ne bir nefes kalir; ne izlersin, ne de izlemezsin.
duvardaki o bos nokta olmussundur, ve bir izleyene tum hikayeni anlatmak icin can atarsin.
