ölüm haberini alalı hemen hemen iki ay oldu. öldüğüne inanmayalı hemen hemen iki ay. ne de önemliymişsin meğer, benim sensizken hiçbir değeri olmayan değersiz hayatımda. şimdi anlıyorum babasız kalmışların neler çektiğini. çekmeden bilemezmiş insan, yaşamadan öğrenemezmiş sizlerin kıymetini...
kaybedişlerin en büyüğü. gelirsin, bulamazsın. gözlerin arar; ama o yoktur, ulaşamazsın. inanamazsın bir türlü. "hayır!" diye bağırırsın. vurursun kafanı duvardan duvara. haberi veren aile büyüğünle beraber oturursun, ağlarsın. yine de inanasın gelmez bir türlü. şaka gibi bir an yaşarsın adeta. her görüşmek istediğinde sana farklı farklı yalanlar söylenmiştir çünkü. tanıdığın, tanıyabileceğin herkes saklamıştır senden kaybetmek istemediğin, istemeyi aklından bile geçiremeyeceğin kişinin kaybını.
kaybetmek... daha önce hiç anlamı yoktu, biliyor musun? öylesine bir kelimeydi aslında. sen söz verdiğin ve sözünü tutmadığın için şimdi canımı yakıyor o kelime baba! ben geldiğimde kapıda karşılayacaktın beni hani! senin yerine mezarına mı sarılacaktım ben? ilk defa "yaparım." dediğin bir şeyi yapmadan gittin. sen gittin diye ben geride kaldım, geride kaldığım için ben bittim. hem seni kaybettim hem kendimi kaybettim...
canım yanıyor baba... bıraktığım yerde bulamadım seni; çünkü sen gittin... her gören "mekanı cennet olsun." diyor bana. yahu bilmiyorlar mı hiç? sen kendi başına zaten çok büyük bir cennettin. gittin baba, kendini çok özlettin. boynumu büktün. söyler misin lütfen? ne ettin böyle, ne ettin?
canım yanıyor işte... seni yazarak rahatlıyorum bazen. seni okuyarak. seni düşünerek. seni severek. seni özleyerek. yine de avutmuyor hiçbir şey. canım yanıyor işte...yokluğun canımı yakıyor baba.
