bir gün bir balık bir kuşa aşık olmuş. kuş buya herkese tepeden bakar havada tüm ihtişamıyla süzülürmüş. kuş balığa sormuş: "hadi sen bana aşıksın, diyelim ki ben de sana aşığım. ama bizim evimiz nerede olacak? ben suda yaşayamam ki."
balık demiş:" ben senin için karada da havada da yaşarım, ölüyorum lan aşkından" demiş.
sonra bir gün balık sudan çıkmış.
ve ölmüş.
kız açısından olaya bakıyım da siz de görün. her zaman beklenileni karşılamak zor iştir, sürekli güzel olması gerekir. kasılır, çünkü bir süre sonra onunla sevgili olmanızdaki en önemli etkenin güzelliği veya popülerliği olduğunu düşünmekten kendini alıkoyamaz, eğer siz de böyle gösteriş meraklısı bir tip olmaya devam ederseniz, ayrılırsınız. dolayısıyla ancak öyle biri olmadığınız, yani bu başlıktaki 'inanılmaz güzellik' vurgusunun aksine pek de dış görünüşe önem vermediğiniz zaman o kız tarafından hoşlanılırsınız.
küçükken kapının önünde taso oynadığım günlerin birinde, bütün tasolarını elinden aldığım bir çocuk vardı. gözleri henüz sulanmaya başlamışken bile olabilecekleri seziyordum ve şefkatle onu izlerken en azından elinde sadece bir kaç parça tasoyla da olsa yanımdan ayrılmasına izin verdim.
ama ona yetmemişti, daha yanımdan ayrılıp apartmanlarına girerken bildiğim bir şey vardı. annesine kendisini kandırdığımı söyleyecekti fakat acımayacaktım, bu kez yenilmeyecektim; hem de yendiğim halde. karı gibi ağlamayla olmazdı bu işler ve üttüğüm tasoları ben bileğimin hakkıyla kazanmışken, benden onların geri alınması haksızlık değil de neydi. vermeyecektim.
çok geçmeden balkondan çıkan annesinin bana seslenişlerini daha fazla duymamazlıktan gelemedim.
efendim dediğimde ardı ardına sıralanan cümleleri dinleme gereği bile duymadan gördüğüm manzarayı seyrettim: koca kadının iki taso için tanımadığı küçücük bir çocuğa rica da bulunması aynı zamanda büyüklere duyulması gereken saygımı kullanan bir sulu göz ve aynı fedakarlığı dünyada kimsenin bana yapmayacağını bildiğim bir fedakarlık ya da enayilik, eğer türevleri uzatılırsa korkak bir sünepeye kadar gidebilecek yazgım
tamam gelsin alsın dedim. nefretle elimdeki tasoları o çocuğa uzattığımda bir daha onunla oynamayacağımı gayet iyi bilmesini sağlayarak.
tek tesellimse o gün ağlayan ben değildim. ben kazanmıştım, birileri enayi diyebilirdi, değildim; erkektim.. sonradan fark edecektim ki erkeklerin bir şeyleri kaybetmeyi öğrenmesi gerektiğini aslında o gün anlamıştım.
o gün erkek olmuştum. sevgimizi ve içimizdeki o çocuğu bütünüyle yitirdiğimizde, sert ve şarkılar anlamını kaybettiğinde, eskisi kadar hayalperest olmadığımızda ve umutsuzluğa düştüğümüzde, bütün zaaflarımızı gizlemeyi öğrenip, kendimizi güçlüymüş gibi gösterdiğimizde ancak erkek oluyorduk. öğrendiğimizden de değildi, oradan buradan derlenmiş bir iki düşüncenin birleşimi ve toplumun etkisiyle elde edilen kalıplardı davranışlarımızın temelini oluşturan ilkeler
şimdi biri gelse ve senden hoşlandım dese, ona ne demeliyim?
