Hayatımda okuduğum en berbat kitaptır. Kitaba hakaret etmek adetim değildir ama, bu ve bunun gibi türk yazarlarının kitapları yüzünden kişisel gelişimden soğudum.
1. basımı Kasım 2002'de yapılmış.
Bende bulunan ise Aralık 2009'da yapılan 44. basım.
iletişim, başarı ve hayat üzerine.
Kitabın 23 bölümü mevcut ve her bölümden sonra da bir hikaye vermiş bize Ahmet Şerif Bey.
Gerek duyduklarından, gerek okuduklarından alıntı yapmış.
Kitabın 11. bölümü olan Kapı "idealler üzerine" yazılmış ve ben sonundaki, gözümden minik bir damla yaş süzülmesine sebep olan, hikayeyi sizinle paylaşmak istiyorum.
''Yıllar önce hastanede çalışırken ağır hasta bir kız getirdiler. Tek yaşam şansı beş yaşındaki kardeşinden acil kan nakli idi. Küçük oğlan aynı hastalıktan mucizevi şekilde kurtulmuş ve kanında o hastalığın mikroplarını yok eden bağışıklık oluşmuştu. Doktor durumu beş yaşındaki oğlana anlattı ve ablasına kan verip veremeyeceğini sordu. Küçük çocuk bir an duraksadı. Sonra derin bir nefes aldı ve '''Eğer kurtulacaksa veririm kanımı." dedi. Kan nakli ilerlerken, ablasının içine bakıyor ve gülümsüyordu. Kızın yanaklarına yeniden renk gelmeye başlamıştı; ama küçük çocuğun yüzü de giderek soluyordu. Gülümsemesi de yok oldu. Titreyen bir sesle doktora sordu: '''Hemen mi öleceğim?''' Küçük, doktoru yanlış anlamış, ablasına vücudundaki bütün kanı verip öleceğini sanmış, buna rağmen kanını vermişti.''
Hayatınızı değiştirmeye yetmeyebilir ancak bu sizi etkilemeyeceği anlamına gelmez. Okuduğumuz her şeyin benliğimizde bir etkisi olduğuna inanıyorum.
Her gün instagramda, twitterda 1-2 saat gezmektense her gün 50 sayfa okusanız 4 günde biter.
insanı sıkmıyor ve çabuk okunuyor. Dili de samimi zaten.
Gülümseteceğine ve düşündüreceğine eminim.
