Evde çıt yok. Diğer aile üyeleri uykuda. Zaten uyanık olsalar da bir işe yaramıyor. Nefes alamıyorum. Tek başıma oturmuş öylece duruyorum. Bir tek insan yok yeryüzünde beni anlayabilen. Hiçbir zaman bu kadar berbat hissetmemiştim.
icimde soyleyemedigim bi kac kelime kaldi ve ben bunlari nasil soylemedim o an diye icim icimi yiyor resmen delirmek uzereyim oyle mutusuzum ki suan.beynimde bi cinlama var migdem bulaniyor ve cok ofkeliyim hem kendime hemde her turlu hakareti sonuna kadar hakeden ama problem cikmasin diye sustugum insanlara.
Ne zaman icimde birseyler kalsa boyle olurum ve bunu hazmetmem haftalar surer o yuzden sonuclari ne olursa olsun hic bir seyi sineye cekmemeye calisirim. ama arada da olsa icimde kalan seyler oluyor ve bu huyumdan nefret ediyorum.
Acaba benmi cok anormalim?fazlami takiyorum herseyi? bu kadar fazla takilmamam lazim herseye ama olmuyor iste en ufak durumda resmen hayatimin icine ediyorum kendi kendime.icini dok desen yok ben bunu kimseye anlatamam ki belki tanimadigim insanlara anlatsam iyi gelecek bilmiyorum.
sanki benim bir tarlam varmış ben bu tarlada önceden eşimle beraber çok mutluymuşum sonra bir gün tarlamda yangın çıkmış eşimle beraber bütün tarlam yanmış ben de tarlanın köşesinde bir yerde tarlanın kül oluşunu izliyormuşum. çok değişik şeyler yaşıyorum anlayamazsınız.
