baba sevgisi ile söylenen sözdür...dır tanımdur dür...
1986 yılında annemle evlendikten sonra -1987 yılında dünyaya geldiğime göre- 11 ay süre zarfında dünyaya gelmiş olmamdan dolayı üretimimin de pek özendiğini söyleyemeyeceğim -2 ayda çocuk olmaz biraz uzun sürmeli arkadaş- ama büyütme konusunda iyi olduğunu söyleyebilirim. ne kadar ninni yerine mehter marşı , ali baba kırk haramiler hikayesi yerine ergenekon destanı falan hayatıma girse de memnunum. baba dedik mi böyle akan sular durur zaten ne zaman bankaya gitsem umut yokken orada çekilmeyi bekleyen bir para görürüm. en yakın iki arkadaşımın da babasının olmaması sanırım benim baba sevgimden kaynaklı onları daha çok seviyorum -iç güdüsel bir şey-, o olmasa düşünemiyorum nasıl bir psikoloji içinde olurum.
adam tarihçi azizim odaya girişinde sanki istanbul surlarına bayrağı diken ulubatlı havası var adamda. ama severim böyle hareketlerini saygıyla ellerinden öpüyorum. -gene yatırmış bir 50 kağıt bu adam var ya büyük adam-
orada olduğunu bilmek bile insana güç veriyor. çocukken, başıma ne gelirse gelsin babamın bir kahraman gibi beni, o badireden kurtaracağını, onu kimsenin yenemeyeceğini, hangi kavgaya girerse girsin galip geleceğini düşünür içimi büyük bir huzur kaplardı. bembeyazdı saçları hep. çok agresifti. bir fiske vurmadı ama bir sesini yükseltmesi yeterliydi kendimi harabe gibi hissetmem için.. babaydı en nihayetinde ve ölüp gideceği gerçeği, allah'a isyan etmeme sebebiyet veriyordu. o kahramandı ve gerçekten de bir yerlere gelmemizde azımsanmayacak ve de inkar edilemeyecek bir etkiye sahipti.
büyüdük, değiştik, değişti her şey. artık daha açık görüşlüyüm. her şeyi daha çabuk kabullenmekteyim. ama o, nedense hiç değişmedi. bu yüzden de, ona karşı yabancı hissediyorum kendimi. bu sebeptendir ki, her daim kavgalarımız, çatışmalarımız eksik olmadı. beni evden kovmasının üzerinden 1 ay geçti. şu an aynı noktadayım ama. hiçbir zaman da iyi bir evlat olamadım. istediği gibi olamadım,olamayacağım da.. onu hiçbir zaman mutlu etmedim. *
yine de, her şeye rağmen bütün evlatların ağzından dökülmesi gereken, kabul etmeleri lazım gelen bir cümledir. bunu söylemeyen insan değildir.
