ömür boyu ruhunda yaralar taşıyacak çocuklardır. aslında çocuk bile değillerdir. kimsedirler aslında, anne veya baba olduklarında daha iyi anlarlar 'aslında bir zamanlar çocuk' olduklarını. desteklenmesi gerekenlerdir bunlar.
şiddet gören çocuklar sadece fiziksel olarak şiddet görmezler mesela onlar ailesiyle birlikte bir lünaparka gittiklerinde ceplerinde onları eğlendirecek para olmadığı için eğlenemeyen ve eğlenenlere, büyük küçük tüm insanlara üzgün gözlerle bakan, hayatın sillesini çok erken yaşta tatmış çocuklardır. işte bu cocuklar fiziksel şiddetten daha büyük bir şiddetle karşı karşıya kalırlar: hayatın kendisi.*
gelecektir çocuk, gözyaşlarında yalnızca kendileri yaralanmaz, toplumda yara alır, toplumda sosyal yapısı kanar, sözlükte anne babalar, lütfen çocuklarınızı sevgiyle sarınız. bazı eğitimciler en güzel öğreti yolunun sevgi temelli olan olduğunu bas bas bağırsalar da, birçokları bunu uygulamaktan yoksun, lütfen o minik kalplere sevgi tohumları ekelim.
