itiraf ettim kendime, seviyormuşum meğer diye
Sonrada güldüm halime, çocukmusun oğlum diye
Meğer hep çocukmuşum büyümemişim kalmışım
Hiç farkına varmamışım daha sanki on beş yaşım.
yazarım derdi kendime
kaderin benle bu dersi ne
fakir yar olmuyo zengine
diyo davul bile dengi dengine
bak kalbimde cengime
kalmışım yine kendi kendime
sesin çare derdime
verdim ömrümü vergine.
Şurada olmayan ev var ya, işte bizim evimizdi.
Önünden her geçişimde hep aynı çocuğun sesi.
Büyük olur derler ya hep büyük düşlerin kırıkları,
saklaması zor olurmuş izlerini.
