genelde bütün konserlerde yer alan, sahnedeki sanatçının söylediği şarkının bitmesini beklemeden, sonlarına geldiğini düşünüp bir an evvel alkışlamaya başlayan, fakat sesin şarkı bitermiş gibi kısılıp bir anda yükselerek devam ettiği parçalarda çoğu kez keklenen, şarkının sonunu dinlemek isteyen dinleyicilerin zevkinin içine eden insan modelidir. özellikle bazı şarkıların bitişleri, sanatçının bitiş anındaki sesi, verdiği tonlama, enstrümanın son yapacağı solo gibi gerçekten hoş kısımları alkış sesleri arasında kaybolup gitmesine neden olan bu tip insanların çoğu aynı zamanda birileri birşey anlatırken sen onu birak diyen insanlardır.
kendisinde değil, şakşakçıda bir senkronizasyon problemi olduğunu gösteren durum. zira bu tip durumlarda alkışlama bir görevlinin işaretiyle başlayıp, gene aynı görevlinin işaretiyle sona ermektedir. Senkronizasyonda problem yoksa, şakşakçı gribal bir enfeksiyon kurbanı olup sıksık hapşırmak için elini ağzına götürmekte, acemi seyircimiz de start verildiğini sanıp alkışlamaktadır. Herşey mümkündür, kızmamak gerekir.
şarkıya eşlik ettiğini sanıp baştan sona sanatçıyı dinlemeden şarkıyı kendi kendine söyleyen,kendisi bitirince de gaza gelip alkış tutan insan modelidir.
olayı çok beğenmiş kişidir. hatta o kadar beğenmiştir ki "bana bu kadarı yetti bundan fazlası israfa girer" demek istemektedir. hiç bir b*ku beğenmeyip alkışlamayan insandan daha içtendir.
bu tip insanlar yüzünden söylenen parça tam olarak bitirilemez ya da alkışlar bittiğinde devam etmesin diye son kısımları çok hızlı okunur,bu da sanatçının zor anlarından biridir*
