soğuktur, rüzgar eser üşütür. bazen insanı yalnızlığı üşütür. bir haziran gecesi dondurur seni, rüzgar misali ne var ne yok götürür senden seni ve senin olanları yalnızlık. üşütür.. dondurur ruhunu kaskatı kesilirsin. dışarıdan görenler ne kadar gaddar olduğunu düşünürler oysaki bilmezler üşüyorsun... acılarını örtmek için kullanmışsındır elindeki son örtüyü de üstüne örtecek bir şey bulamaz üşürsün.. belki de yetecek ılık bir gülümseme içindeki buzları çözecek.. ama sen muhtaçsın ya o tebessüme sırf bu sebepten gelmez o beklediğin ifade... belki bu yüzdendir donukluğum, suskunluğum, titremem...
üşüyorum...
bir haziran gecesi hiç üşümediğim kadar üşüyorum...
hava buz gibi ama üstünde kısa kolluyla balkonda bilgisayar başında olmaktır.
insanın kendisine eziyetidir.
üstelik olmuş saat 01:40. sabah 7de kalkılacak işe gidilecek.
genelde son baharda çok yaşadığım his. yazın sıcak, kışın da kalorifer yanıyor gene sıcak. ama her sonbahar, havalar daha soğumadı ayağına kıçımız donuyor.
üşüyen yanlız teninse çözümü kolaydır.
lakin bedene yayılmış üşümeyi tolere etmek zordur.
hele ki ruhun üşümeye başladıysa aman diyeyim.
tabiplerde ilaç yoktur yarana.
