çocukluğun en büyük kabuslarından biridir. yere yatmış televizyon seyrederken birden abiniz veya ablanız üstünüzden atlayarak geçer. halbuki sağınızdan veya solunuzdan da geçebilir ama maksat küçük kardeşe eziyet olsun! "abla ne olur bir daha geç yoksa cüce kalırım" diye yalvarırsınız ama nafile. kim uydurmuş nasıl kanıtlanmış bilmiyorum ama ben buna yürekten inanmıştım. ne zaman ablam üstümden atlayıp "ooh cüce kalacaksın işte" dese korkudan altıma doldururdum. cetvelle boyumu ölçer ve her ölçtüğümde bir cm eksik bulurdum. cüce kalındığına olan inancım daha da artardı. psikolojik baskısı bir çocuğun şekilden şekle girmesine, sanrılar görmesine, küçüldüğünü sanıp bunalıma girmesine yeter de artar bile.
senelerce buna inandım durdum, nasıl beyne işlendiyse artık. bir kere üstünden atlayan ikinciye atlamazsa cüce kalırsın diye bir versiyonuda var. bir zamanlar baya uğraştık bir daha geç şurdan olmadı bir daha diye.
