acaba nedir nedir... 5 yıl ilkokul + 3 yıl ortaokul + 4 yıl lise + 1 yıl bekleme + 6 yıl üniversite = 19 yıl öğrencilik. yani ebenin amı. profesyonel öğrenciyim mına koyim. şimdi haziranda okul bitince diyecekler ki iş bul. nasıl bulayım? ben öğrenci gelmişim öğrenci gidicem sanıyodum...
ebeveynlerin, mezun olan kişide "artık evin erkeği/kadını sensin, ailen artık senin sorumluluğun altında" baskısı altına alan durum.
ben bu konuyu bir erkek olarak ele almak istiyorum.
üniversite dönemi gayet başarılı bir şekilde bitmiştir ve artık ömür boyu sürecek olan hayat okulu başlamıştır. (ikinci üniversiteyi veya yüksek lisansı düşünmüyorsanız tabi)
haliyle mezun olan kişi diplomayı eline alır almaz bu stresi neredeyse saç diplerine kadar hissediyor.
mezuniyet törenlerinde üniversiteden mezun olan bayan öğrencilerde bu stresi görmeniz pek mümkün değildir.
mezuniyet törenlerinde asıl dikkat etmeniz gereken kişiler başında kepi, sırtında mezuniyet cübbesi, elinde titreyerek tuttuğu diploması ile stresten deliye dönen erkek öğrencidir.
artık okul bitmiştir, mezuniyet törenine ailesi ile birlikte gelen erkek öğrenci ise içinden"arkadaş daha 1 ay evvel sınıfta ders dinliyorduk, ne halt edeceğim şimdi" sözleri ile stadyumun etrafında "sözde" mezuniyet turu atmaktadır, oysa bu tur üniversite çatısı altında attığı son adımlarıdır.
stadyumun etrafında mezuniyet turu atılırken erkek öğrencinin kafasından ise "askerlik ne olacak, askerlik bitince ne olacak, iş bulabilecek miyim, annem ve babam da bir an önce çalışmamı bekliyor mu, ya iş bulamazsam" soruları geçer ve bu sorulara bir türlü cevap veremez.
her ne kadar üniversiteye giden insanlar için "mürekkep yutmuş cesur insan" tanımı yapılsa da hayata atılma konusunda en çok önyargıları biz üniversite mezunları taşımaktayız, hele bir de yeni mezun isek.
kısaca üniversiteden mezun olmak hayatın acı tadını tatmaya başlamak demektir.
çok sevinilecek ama övünülmeyecek olaydır.ne kadar hortumcu varsa üniversite mezunudur bu ülkede.erkekse koşa koşa kışlanın yolunu tutacak kişidir.bayansa da büyük ihtimalle iş arayacak ve bulamadığı için evlenecektir.
"üniversiteden her mezun olan iş bulmak zorunda değil" diyen birinin başbakan olduğu ülkede pek de mattah olmayan eylemdir.
özelde okumuyorsanız, okulu uzatabildiğiniz uzatın kadar efendim.
işsizler ordusuna yeni bir üniversiteli işsiz eklenmiş olur artık.. bide ünv mezun olan kaç kişi kendi mesleğini yapabiiliyorki ben uzay mühendisini süpermmarketde çalıştığını gördüm...
mezun olmakla hiçbir şeyin olmadığını ve bitmediğini mezun olunca tam olarak idrak etmek.bunun üds si, kpds si, kpss si bitmez ki. bir de mülakatlar var tabi. gel de mezun olmanın tadını çıkar.
acayip koyan hadisedir. oysa her şey çok güzeldi. her ne kadar zor bölümdeyiz desek de aslında hiç de zor değildi. ankara'yı sevmedim desem de sevmiştim. çoğunu tam tanıyamasam da son zamanlarda da olsa kaynaşmıştık. ben onlar için sınıfın patavatsız futbolcusuydum. derslerin uyuyarak geçilebileceğini gösteren bir idoldüm. kpss yi pek de iplemeyendim onların gözünde. öğretmenliği reddedecek kadar çılgın bir polis adayıydım. ah be dostlarım keşke devam edebilseydik, ama bitti. her şeyin bir sonu yok mu ki zaten? inşallah bundan sonra polis olup istanbul'da olurum. öyle ya herkesin mutlaka yolu birgün istanbul'a düşer ve inşallah toplu olarak olmasa da görebilirim yine sizi. çok özleyeceğim sizi çok...
iş aramak, iş aramak, iş aramak ve iş aramakla devam edecek silsilenin başlangıcı. sonrasında bulunan işten mutlu olamayan insanlar varolur ki bu konuya hiç girmeyelim.
21 yaşındaysanız ve aşık değilseniz üniversiteden mezun olmak çok gereksizdir. en azından millet bitsin bu okul evleneyim diye düşünürken, siz mezun olunca bok gibi ortada kalacağınızı hissedersiniz. erkenden iş güç hayatına atılayım desen ülke şartları malum, yıllardır işsiz gezenler var. okulu uzatayım desem aileme yazık, bu kadar bencil olamam. ne halt yiyeceğim ben sözlük?
Okuduğunuz süre zarfında kendinizi geliştirmişseniz, donanımlı hale getirmişsseniz mezun olduktan sonra fazla düşünmenize pek hacet olmayacak durum amma velakin eğer içi boş bir fıçı gibiyseniz şapkayı önünüze koyma zamanı beyler.
olum kötü bir şey lan bu. bugün son ödevi teslim ettim şöyle bir baktım, bitti ya la, dedim. 5 senemi geçirdim ankara'da. dolu dolu geçirdim. hayatımı şekillendiren, beni ben yapan insanlarla tanıştım. kötü bir durum çünkü yarın kantinde otururken derse gitmek gibi bir kaygım olmayacak. binlerce cümle yazabilirim şu an ama daha ne yazayım ki bitti işte.
bir kaç gün önce okulda kullandığımız dolap anahtarlarını geri istediler. içime öküz oturdu zannettim. 5 haziranda finaller * bitiyor, 15 haziranda da kep atacağız. * öyle karışık duygular içindeyim ki. sevmediğim arkadaşlarım gözüme daha başka gelmeye başladı şimdiden. hocalarımla daha çok konuşma ihtiyacı içindeyim. akşama kadar okulda durmak istiyorum. çalışma odamın kokusunu çekiyorum içime. o kışın donduran, yazın pişiren okul binamıza iç geçirerek bakıyorum. hele bir de final sınavlarında hocalar kağıda veda notları yazmaya başladılar, sınavın ortasında ağlayıveriyorum. kep attığım gün ve arkadaşlarımı memleketlerine uğurladığım gün daha beter dank edecek biliyorum.
mezuniyet güzel bir şey tabi ama... neyse...
ne mezun olduğumu anladım nede üniversite okuduğu. sanki ikiye bölünmüştüm, bir yanım iş yerinde bir yanımda üniversitedeydi. 2000 yılında başladığım üniversiteyi 2007 yılı şubatında bitirdim. 4 dönem gidemedim hiç derslere. bir yandan çok yoğun bir iş temposu bir yandan üniversite ortamı. ama çok manyak bir öğrenciliğim vardı. hiç bir hocayı takmıyordum. mesela en iyi bildiğim autocad final sınavında kağıdı buruşturup, yeni yetme hocanın suratına atmak kadar muhteşem bir anım var.
yani güzel günlerdi ama özlediğimi düşünmedim hiç.
