Şu aşamada çekip gitmem fakat uzun zamandır aklımda olan bir eylem.
Bakın her şeyi bir kenara bırakıyorum. türkiye’de eğlenip güzel vakit geçirmek bile neredeyse büyük bir olay. insanlar güzel vakit geçirdiğinde suçluluk hissediyor adeta, başlarına kötü bir şeyin gelmesini bekliyor. bunun üstüne gündemin ağırlığı her gün insanların sırtına üzüntü ve çaresizlik yüklüyor, 16 yaşındaki kardeşim benimle siyaset konuşuyor, çünkü bu ortamda büyüyor ve buna maruz kalıyor çocuk.
insanların sırtında yük biriktikçe iyice depresyona giriyor. çaresizlik kişilikleri haline geliyor. hayatı güzelce geçirmek yerine insanların aklında “vatan, millet, şehitler, terör, OHAL, darbe, örgütler, türklük, din iman, görev, feda” gibi karanlık düşünceler dolaşıyor. nasıl bir cehennemde yaşadıklarının farkında bile olmuyorlar. iyi bir yaşamın nasıl olduğu hakkında hiçbir fikirleri yok. en çekilmez, en rezil hayatı yaşayıp bir de bunun için şükrediyorlar.
iyi bir ülkede, iyi bir yaşamda böyle düşüncelerle kafanı meşgul etmezsin. en büyük derdin hangi aktiviteye katılacağın, akşam hangi partiye gideceğin, kimle görüşeceğin olur.
Bu ülkeden gitmek istememin sebebinin Ülke ile alakası yok tamamen bizi yönetenler ile ilgili. Geçen hafta vize yenilemek için gittiğim konsolosluk aracı firmasında abartmıyorum kilometrelerce kuyruk vardı insanlar akın akın göç ediyorlar bu memleketten. Biraz imkanı olan arkasına bakmadan gidiyor, umutlarını yitirmiş herkes. Bu göç dalgası bu hızla devam ederse 5 yıl sonra bu ülkeyi Suriyeliler dahi beğenmeyecek.
10 senedir uzun uzun düşündüğüm durum. Lakin fırsat kapınıza geldiğinde öyle siktir olup gidemiyorsunuz. Sevdiğiniz insanları burada bırakıp gidememek belki de yaşayanın bileceği en acı durum sanırım.
yozlaşma bu toplumun her kesimine sirayet etti. hepimize. kurtulabilecek gibi değil. geri dönüşü yok. gelecek hayallerimiz yok oldu. sanki finlandiya'ya göçsek iyi hissedecekmişiz gibi. ya da babaanne evine...
