bir insanı bir nevi manevi olarak öldürme, o insanla hayallerinin asla gerçekleşmeyeceğini anladığın dönemdir. bazen rüyalarına girer, bazen sokak ortasında yürürken, hiç umulmadık bir yerde, hiç umulmadık bir sohbetin arasında, en sevdiğin işi yaparken, ayakkabılarını bağlarken... yanına gidemezsin, sözcükleri toparlayıp iki kelime bir şey söyleyemezsin, yazamazsın. seni beklediğini belli eder, gitsen belki her şey değişir. ama gidemezsin. sadece gidemezsin. belki edip canseverin dediği gibi ''anılar, anılar, belki hepsi bir kelime.''
bazen çok özlersin ama aramazsın bilirsin ki, değmeyecektir. sonra anlamı olmayacak nasılsa diye aramazsın, özlemeye devam edersin. bu bir kısır döngü halinde, hayatının içine etmeye devam eder.
üstüne hiç alınmayanların dünyası bu dünya
kimi zamanı kimi zamansızlığı alınmaz üstüne..
kimi derki aşk dediğin nedir
ve aşk uğruna dağlar delinirdi önceden..
kimse darılsın diye değil de
şiir olsun derken yazıldı herşey..
sonra kapı çaldı
gelen yalnızlıktı..
özlem başka özlemek başka. 1 hafta aynı evde yaşa bakalım nasıl aramaktan sormaktan vazgeçiyorsun. insan ancak kendine tahammül edebiliyor bu hayatta. hep iyi yanlarını düşünmeyin kardeşim.
ama bir ihtimal daha var. mesela bende babamın parasını özledim ama arayamıyorum çünkü daha yeni yolladığını nasıl bu kadar çabuk bitirdiğimi kibar kibar sorar bana. evet çok kibar!
