Beklemek,ne olursa olsun beklemek.gelmeyeceğini bilerek beklemek.elinde olmadan duyduyun bu özlemi giderebileceğin kişiyi beklemek.üstesinden gelinemeyecek kadar zor bazen.taa o içinden gelen duygu varya sanki hiç sönmeyecekmiş gibi tutuşan özlem duygusu.geçmişi,geçmişte bıraktıklarını hiç hatırlamazsın sanarsın.bir gün bir duygu fetheder yüreğini,özlemdir bu.altüst olursun birden aniden yaşam destek ünitenin fişi çekilmiş gibi.içinden bazı şeyleri söküp atmışlar sanki.yapboz parçaları gibi her tara dağılırsın.yapbozu tamamlamaya kalktığın an eksik kalan son parçadır özlenen.çok çok derinden gelen bir virüs gibi sarar vücudunu.savunmasızsındır.günlerle küs takvimlerle kavgalı olursun.saniyeler yıllara bedeldir kimi zaman.hep o şiiri tekrarlarsın"evimde şenliksin,bahçemde bahar ve sofradaki en eski şarap.ben sende yaşamaktayım sen bende hüküm sürmektesin".
ama öyle bi an gelir ki,kavuşursun eskiye.her ne kadar çok acı çekmiş olsan da silinir hepsi bir anda.anlarsın ki kavuşmanın verdiği mutluluğu tadabilmek için yaşadıklarının daha kötüsne hazır,bekliyorsundur.sen yine sensin,değişmeyen sen.
kimi zaman güzel kimi zaman acıtan durum. bir insan neyi özler? niçin özler? şüphesiz ki sevdiği bir şeyi özler. yoksa sevmediğini niye özleyecek? bu bir şehir, bir kişisel eşya, bir canlı ve yâr olabilir.
sevdiği şey her ne ise ilk günlerde sıkça aklına, gözüne gelmeye başlar. günler geçtikçe biraz daha azalır içindeki özlem. daha doğrusu azaldığını sanır, halbuki günden güne sevginin yerini anlamsız bir özlem alır. her nefeste, her anda özlem ile yaşamaya alışır artık kişi.
özlenen eğer sevgili ise kimi zaman bir şarkıda kimi zaman anlamsızca bakılan bir yerde kimi zaman da ona benzetilen bir kişide hayat bulur. bunlar çoğaltılabilir tabiki de. yağmur, ay, rüzgar gibi...
özlemek güzeldir. güzeldir ki, kişi gerçek sevgisini bu sürede ölçme imkanı bulur. ve bir gün olmasa bile kavuşma hayali ile umut eder. umut eder ve yine özler. özler ve yine umut eder.
divan şiirinde ana temadır; 'her vuslat bir hasrettir, her hasret bir vuslattır.'
özlemek..
bir bakışı sesinden bir şiiri özlemek...
yanında değilken hiç,
yanına varabilme hayalini özlemek...
bir rüyadan uyanmak seninle aniden,
soluk soluğa kalmak o rüyada gidişinden
özlemek , seni , deli gibi,
çaresizce özlemek!
özleyecek bir sevgilim yok. bir sevgilim olsun isteğim de yok. ama özlediklerim var. her insanın vardır..
boğazda rakı balık yapmayı çok özledim. bi dolu bira içip sabaha karşı kokoreç veya kızılkayalar'da ıslak hamburger yemeyi özledim. midyecilere mardinli misin diye sormayı özledim.(mardinli olmayan midyeciyi azimle arıyorum)
gecenin bi yarısı beşiktaş sahilde bira içmeyi özledim. kanlıca'da çay içmeyi özledim. bostancı'dan adaları seyretmeyi özledim. haliçe inen eski mahalleleri özledim...beyoğlu'nun arka sokaklarındaki orospulara laf atıp küfür yemeyi özledim..tarlabaşında travestilere alıcı gözle bakıp umut dağıtmayı özledim..
istanbul'un bütün ışıklarını özledim..
annemi de çok özledim. zaten istanbul dışında kalan her şey ondan ibaret..
özlenmediğini bilerek özlemekse durum kötü peşinde depresyonla birlikte gelir ve yakasını bırakmaz insanın..
ama geçer... insan ömrü biterken bitmeyecek duygu var mıdır ki ?
çaren yoksa sen terk ettinse,terk etmeli isen,oda an şu zamanda evli bir adamdan çocuk beklemekteyse koyar be hacı ama yapacagın bir şey yoktur.araya girsen çocuga yazıktır kadına yazıktır. sonra dersin artık o benim için yaşandı bitti bişeler dersin. ama ama sende inanmazsın hacı artık senin özlemeye bile hakkın yoktur.
Birden özleyiveriyorsunuz...
Çoktan unuttugunuzu sandiginiz
ya da yalnizca bir kere karsilastiginiz
ve özlemek için yeteri kadar tanimadiginiz birini
bir sabah çilginca özleyerek uyaniyorsunuz.
Rüyalariniz, içinizdeki o gizli,
esrarini ele vermez büyücü,
siz çarsaflarinizin arasinda,
bütün tehlikelerden uzak,
güvenle yattiginizi sandiginiz bir anda,
usulca ruhunuza sokulup,
sizden habersiz oralara yigilmis cephanelikleri
birer birer atesleyiveriyor.
infilaklarla sarsilarak uyaniyorsunuz.
Hayatinizda olmayan birini hayatiniza almak,
ona dokunmak,
onun sesini duymak için kivranirken
buluveriyorsunuz kendinizi...
Özlemek, o yakici istek,
bilinen herseyi ve önem sirasini degistiriveriyor.
Özlediginiz ise çok uzaklarda...
Yaninda olmasini istediginiz halde
yaninizda olmayan bir tek kisi,
yaniniza bile yaklasmadan,
hatta onu özlediginizden
ve onu istediginizden haberdar bile olmadan,
bütün hayati,
bütün görüntüleri eritip
baska kiliklara sokuyor...
yeni türkü dinlemek özlemek demek galiba. neyi özlediğini bilmiyosun yada bilmek istemiyosun. tam olarak kendine tarif edemesende aslında biliyosundur neyi özlediğini. mesela süper babayı özledim. şuncacık yaşımda izlediğim dizi ne kadar samimiymiş diyorum. sonra sevgiliyi özlüyosun. yaptığı en gereksiz hareketleri özlüyosun. ne kadar içine işlemiş gerekli gereksiz şey varsa onu tekrar yaşama isteği galiba özlem.
fiziksel olduğu kadar duygusaldır. araf ehli, içinden melankoli fışkıran bir cumhuriyetin başkentidir özlemek. şöyle ki:
okul hayatımı özlüyorum. özellikle ilkokuldan çıkıp liseyi bitirene kadar 7 sene yaşadığım yurt hayatını. bazen sosyalleşmenin sadece 182 merdiven arasında olduğunu düşünürdüm. her bir kat ayrı bir yaşam tarzını, her yatakhane ayrı bir eğlencenin kapısını açardı. derken soluk alıp verirken geçen sürede büyüdüğünü farkediyorsun. bir gün eline diplomayı sıkıştırıp kapıyı gösteriyorlar. nasıl yani? dediğinde çoktan yurt kapısının dışında, üniversite kapısının eşiğinde oluyorsun.
askerlik keza öyle. bitmez dediğin gün sayıları, şafak doğan güneş kutsalında bitiveriyor. bir sabah güneş sana doğuyor, nizamiyeden çıkarken el salladıklarına emanet edip gidiyorsun güneşi..
sonra tek tabanca patentli olarak çıktığın hayat trafiğine, para kazanma konusunda başvuru yapıyorsun. hayat bu, yine kabul ediyor seni. attığın tüm bozuk paralar dik geliyor, hiçbir kutup ayısına yakalanmadan şahane bir masa başı yakalıyorsun. derken zaman geçiyor para kazanıp kıç büyütmeye başlıyorsun. hah işte şimdi tam bu dönemimdeyim, kabulleniş sürecinde, gençliği orta yaşa teslim etmemek için direniyorum. kemale ermek için evlen artık baskısı, eş dost düğünlerinde ortamda tek başına kalınan saplık moduna karışınca bir mermi de ben sıkasım geliyor freeboy yaşam tarzıma..
gece yarısı nöbetleri başlıyor bir süre sonra. oturup düşünmeler. kaçıp giden uykulara nazire yaparcasına, sigaranın izmariti bir diğerine karışıyor. balkon mesaileri ile devam ediyor sonra geceler. sıcak yaz geceleri aslında ne kadar efkara müsaitmiş onu anlıyorsun. sonra ismi aklına geliyor. o yaz gecesi donup kalıyorsun oracıkta. kiliti olamayan ama kilitlenmiş bir kalbin nağmeleri ile...
özlemek böyle işte arkadaşım. sen, sen ol özleyecek bişey bırakma geride. üstelik yaptıklarından değil, yapmadıklarından pişman ediyor hayat. söyleyemediklerin rahatsız ediyor, söyleyebildiklerinden ziyade..
bazen bittiğini sandığınız zaman yine ortaya çıkan boktan duygular silsilesi. ne giden gidiyor yüreğinizden ne de sevdası. dediğim gibi boktan bir duygu.*
ne garip şey, üzerinden aylar geçiyor, "tamam" diyorsun, "bu sefer unuttum." gündelik hayat sürüklüyor seni sürekli bir yerlere, yeni insanlarla tanışıyorsun, ama hiçbirini hoşlansan bile hayatına tam olarak dahil edemiyorsun, sanki biriyle birlikte olsan ona ihanet edecekmişsin gibi aptalca bir his. halbuki o unutmuş, başkasını senin yerine koymuş, belki de sen varken bile hep oradaydı, belki değil, öyleydi. öyle ya, herhangi biri değildi, onun eski sevgilisiydi. oturup düşünmedi bile bunun sana kendini nasıl hissettireceğini, sen de hiç hissettirmedin ki nasıl da kırıldığını, sitem bile etmedin, öylece çekip gittin, kuyruğunu dik tuttun hep, özlemekten gebersen de aramadın, en azından gururun vardı elinde kalan. "unutmak en büyük cezadır" dedin, unutmaya çalıştın, unutur gibi oldun belki, geceleri uyuma kabiliyetini yitirdin, kabiliyet bile değil ki bu anasını satayım, isteyen herkes uyuyor mışıl mışıl, nasıl isterdin şimdi herhangi birisinin yerinde olmak.
özlemek, her an, her dakika birisinden ayrı olduğunun bilinciyle yaşamak demek benim için bugün ve şu saat. yapılan haksızlıklara, onca acıya, geri dönüşün olmadığını da bilerek (o istese bile), her şeye rağmen kızamamak demek.
özlemek, özlenmeye değmek demektir. insan özlenmez, karşıdaki kendini özletir. bunu bilen insanlar olduğu sürece özlemek güzeldir.
diğer türlü eşşekliktir.
