Ara sıra yolum düşüyor bu başlığa. Kaderimin büyük bir kısmına yazlımış özlemek.
Tam 23 yıl babasız geçen bayramlar.. kaç bayram oldu bilmiyorum ama bildiğim tek şey her arefe içimin kan ağlaması, tabi elimde değil. hasreti, özlemi, bayram günleri daha yoğun yaşıyorum..
Birde hayal kurarak uyuyorum, sabah kalkıp elini öpseydim, birkaç kötü espri yapsaydım, param olduğu halde harçlık alsaydım.
Ama, olmayacağınında farkındayım, mezarına bile yüzlerce kilometre uzaktayım.
Karl Marx'ın karısına yazdığı mektubu aklıma getirmiştir. Kavuşacağını biliyorsan, hiç değilse umut ediyorsan güzel şeydir diyorum ben.
"Yürekten sevdiğim,
Sana yine yazıyorum çünkü yalnızım ve çünkü kafamın içinde seninle konuşurken senin bunu bilmiyor, ya da karşılık veremiyor olmana katlanamıyorum.
Kısa süreli ayrılıklar iyi oluyor, çünkü hep bir arada olunca her şey ayırt edilmeyecek kadar birbirine benzemeye başlıyor. Yan yana durduklarında kuleler bile cüceleşirken, alelade ve ufak tefek şeyler yakından bakınca kocamanlarmış. Küçük tedirginlikler onlara yola açan nesneler göz önünden kaldırıldığında yok olabilir. Yan yanalık dolayasıyla sıradanlaşan tutkularsa mesafenin büyümesine yeniden büyüyüp doğal boyutlarına dönerler. Aşkımda öyle…
Zamanın aşkımı tıpkı güneş ve yağmurun bitkileri büyüttüğü gibi büyütmüş olduğunu anlamam için senin bir an, sırf rüyada bile olsa, benden koparılman yetiyor. Senden ayrılır ayrılmaz sana olan aşkım bütün gerçekliğiyle kendini gösteriyor: O, ruhumun bütün enerjisiyle yüreğimin bütün kişiliğini bir araya getiren bir dev. Böylece yeniden insan olduğumu hissediyorum çünkü içim tutkuyla doluyor. Araştırma ve çağdaş eğitimin bizi kucağına attığı belirsizlikler ve bütün nesnel ve çzel izlenimlerimde kusur bulmaya iten kuşkuculuk bizi küçük, zayıf ve mızmız kılıyor. Ama aşk Feurbachvari insana aşk değil, metabolizmaya aşk değil, proletaryaya aşk değil, sevdiğine aşk, yani sana aşk, insanı yeniden insanlaştırıyor…
Dünyada çok dişi var, kimileri de çok güzel ama ben, her bir hattı, hatta her bir kırışığı bana hayatımın en büyük ve en tatlı anılarını hatırlatan bir yüzü bir daha nerede bulabilirim? Senin tatlı çehrene sonu gelmez acılarımı, yeri doldurulmaz kayıplarımı bile okuyabilir ve senin tatlı yüzünü öptüğümde acıyı öperim.
Hoşça kal canım. Seni ve çocukları binlerce kere öperim.
Senin, Karl
Bu yaşıma kadar özlemenin her türlüsünü bilirim sanırdım. ta ki; çocukken hasretinden burnumu sızlatan insanların, büyüyünce yanı başımda olmasına rağmen beni anladıklarına inandığım o zamanların özlemini çekene kadar...
ölümden öte özlem yoktur elbette. ama ölümden sonra en çaresiz olanı budur fikrimce; birbirini seven iki insanın düşünceleri arasındaki uzaklığın özlemi.
..
Düşününce derin derin geçen güzel günleri,
Sonradan gelen acı, özlem dolu saatleri
O an bir şimşek çaktı karanlık düşüncelerime
Emindim artık, anladım
Seni sen olduğun için çok, çok seviyorum
Bu sevgiyi sende bulduğum için yaşıyorum
..
Sevdiğin bir insanı, bir şehri, bir mekanı tekrar görmek istemek. Eksikliğini hissetmek, kavuşmak istemek.
Özlediğimde içimde coşkun bir şeyler peydah oluyor. Tutamıyorum. Sabırsız, sinirli hatta kavgacı oluyorum. Karşımdaki bunu anlamayınca da karışıveriyor işler.
Bu tabirin anlamı çok geniş aslında. Sadece bir kişi, mekan veya herhangi bir şeyin yokluğunda duyulan buruk his değil, bu hissin bunların somut olarak hiç varolmamış olması durumunda yaşanması da olabiliyor.
Birden özleyiveriyorsunuz...
Çoktan unuttuğunuzu sandığınız
ya da yalnızca bir kere karşılaştığınız
ve özlemek için yeteri kadar tanımadığınız birini
bir sabah çılgınca özleyerek uyanıyorsunuz.Rüyalarınız, içinizdeki o gizli, esrarını ele vermez büyücü,
siz çarşaflarınızın arasında,
bütün tehlikelerden uzak,
güvenle yattığınızı sandığınız bir anda,
usulca ruhunuza sokulup,
sizden habersiz oralara yığılmış cephanelikleri
birer birer ateşleyiveriyor.
infilaklarla sarsılarak uyanıyorsunuz.
Hayatınızda olmayan birini hayatınıza almak,
ona dokunmak,
onun sesini duymak için kıvranırken buluveriyorsunuz kendinizi...Özlemek, o yakıcı istek,
bilinen herşeyi ve önem sırasını değiştiriveriyor.
Özlediğiniz ise çok uzaklarda...
Yanında olmasını istediğiniz halde
yanınızda olmayan bir tek kişi,
yanınıza bile yaklaşmadan,
hatta onu özlediğinizden
ve onu istediğinizden haberdar bile olmadan,
bütün hayatı,
bütün görüntüleri eritip
başka kılıklara sokuyor.
mantıkla açıklanamayan duygu yoğunluğu, insana şiddeti ne kadar artarsa o kadar aciz oldugu hissettiren, hiç bir şeklinin mutlu etmediği ama sonunda bir vuslatı gördüğünde dizlerinin bağını çözen mefhum. birde hiç vuslat ihtimali olmayan özlemler vardır insanı mazoşist hissettirir. acı verir ama acıyı sevdirir. özlediğin şeyi her özlediğinde onun için bir iyilik yapıyor gibi seni kandırır. fedakarlık yapıyormuşsun gibi göğsünü kabartır. bilse bu duyguyu özlediğin şey yoklugundan utanır. özlem insana bir bok katmayan saçma sapan duygudur. ama nedendir bilinmez çektiğin sigaranın dumanı özlemle daha bir tatlıdır. dinlediğin şarkının ritmi daha hoştur. göz yaşı akıtır özlem. kirli gecen bütün ömüre rağmen kalpten gelen temiz 2 damla yaş... uyuşturucu gibidir zarar verir ama müptela eder. özlersin elde olmadan. ne kadar sövsende, ne kadar küssende özlersin anları, anıları, gözlük takışını, sırıtışını, burnunu silişini, dişlerinin arasında ki boşluğu özlersin. öyle sikindirik bişey işte özlemek.
Hani boyle dolup tasarsin, anlatacak bir suru sey birikir aklinda. Sonra ise koyulursun da yazilmaz ya kelimeler. Takilir kalir bir yerlerde. En muhtac oldugun bir zamanda oynamaz parmaklar, acilmaz agiz.
Yalniz oldugunu hissettigin geceler olur. Fakat sart degildir yalnizlik. Baska bir kadinin yaninda yatiyorken bile ozlersin ya. Aradan zaman gecse de takilip kalir icinde bir yerlerde. Yollari dusunursun ona cikan. Once sorarsin ama kendine, o nerede?
Peki ya cevap seni mutlu eder mi? Hangisi daha kotudur acaba. Cevabi bilmemek mi yoksa ogrendigin cevabin seni ozlemlere itmesi mi.
Ozlem, parca parca kalir mekanlarda. Mesela anitkabirde, izmirin isgalini anlatan bir tablonun onunde aglayan gozlerini hatirlarsin. Bir aksam skype konusmasinda yaptigin bir espriye attigi sen kahkahalari ozlersin. Asti'de, otobusten inip sana dogru yurumesini ozlersin mesela. Ya da sol koluna yatmisken sana dikip baktigi iri gozlerini, capkinca gulumseyen dudaklarini. Kucagina yattiginda omuzlarini kavrayan kollarini.
Kavusma garantili ozlemleri ozlersin en cok. Mesela bir hafta sonra bulusacagini bilerek ozlerdim bir zamanlar. Simdi bir daha gorup gormeyecegimi bilerek ozluyorum.
Gelip gecmiyor ozlem. Delip geciyor.
ozlemini anlattigin kelimeler kafa yapiyor. Ozlem, yasamin vazgecilmezi olarak geliyor bana. Bir kadinin yukledigi bir yuk, sirtima. Cografyalari asan, zamani durduran bir sey bu ozlem.
Benim gibi materyalist bir insan icin cok zor bu ozlem meselesi. Yardim isteyecek bir tanri bile yok su dunyada. Yardim edebilecek tek insan o.
Gecer birkac saate biliyorum. Hayatima donerim birazdan. Kpss testlerime ve kitaplarima. Yeni edindigim arkadaslarima. Umutlarima. icinden onu zorla cekip almak zorunda kaldigim hayallerime.
En cok koyan da bir gun geliyor ve artik aramaya, mesaj atmaya ve hatta ozlemeye bile hakkin olmuyor. Kanunsuz bir duygu su ozlem. Yasaklarin en buyugu. Dusunsene yillarini geciriyorsun bir insanla ve farkinda degilsin bir gunun son gununuz olacagini. Bir gun sana son kez askim diyecegini. Son kez sana gulumseyecegini bilmiyorsun mesela bir gun. Cok aci bir sey bu.
geceleri zor oluyor iste. Bir sarki dinliyorsun mesela, birazdan hissedeceklerinden habersiz. Hucum ediyor duygular. Agliyorsun, diziyorsun keskeleri ama etkisiz. Kendimize karsi ne kadar caresisiz aslinda. Kendimize karsi ne kadar yumusaktir karnimiz. Unutabilmek ne buyuk hediye insana. Benim gibi fotografik hafizali insanlara cok zor bu ozleme mevzusu.
Ne kadar cok sey hatirlatiyor onu bana. Ne kadar cok dusundum onu bu gun. Sigara ustune sigara yaktim. Ustum basim les gibi kokuyor.
iy geceler herkese. Benim bu gecem iyi olmayacak gibi.
insan yaşamının mutlak en önemli olgusu sevilen bir insanı özlemek, istemek. Onun yanındayken de özlemek, istemek. Oysa yaşam genellikle insanın bir başına kalması. Uykuda. Uykuyu ararken. Derin uykuların ötesinde bile zaman zaman düşünde sezinlemiyor mu insan birbaşınalığın çaresizliğini....
