Korktuğum filan yok. Önceden yaşayamadıklarım için derdim ama hepsi gereksiz şeylermiş anlıyorum. Birilerine muhtaç kalmaktan daha çok korkuyorum. Ne yaptıysam onu çekeceğim zaten. Korku bir şeyi değiştirmiyor.
iyi ya, madem ki hepimiz günün birinde çekip gideceğiz,
o halde bunca matem bunca kahır ne için?
Sizinkisi matem değil zaten, korku!
Hayat demek ölümü beklemek demektir..
Az çok hepimiz denizi, yıldızları, ağaçları, işte falanları filanları göreceğiz..
Bir çok şeyin tadına bakacağız..
Sonra da ister istemez gidiyorum elveda şarkısını söyleyeceğiz..
Öyleyse gideninde kalanında gönlü hoş olsun...
Günü gelince “Gidiyorum Elveda” şarkısı, tamam öyle mi? Pühh..
Dümenci herif… Öleceksin diye korkudan ödün patlıyor. Bütün numaran da bunu örtmek için zaten.
Muslihittin iyi adamdı. Üç çocuğu, karısı, baldızı, kaynatası, arkadaşları vardı. Yalnız değildi. iyi kötü sevmiş, sevilmiş, ömrünü heder etmemişti.
Ya… Anladın mı Kazım? Anladın mı anam babam kardeşim? Arkadaşım Kazım…
ile cümleye başlayan insanların genel olarak tek korkuları ayrıldıkları dünyada geri kalan herkesin hayatına aynı şekilde devam edebileceklerini bilmeleri yüzündendir.
