Ölenin arkasından üzülürüz, aslında ardında kalmak ölmekten kötüdür. Ayrılmak, terkedilmek bile bukadar acı verirken, kim bilir ölüm acısı nasıldır. Allah kimseye yaşatmasın.
olan ölene olmuştur.ardında kalan yaşayabileceği en büyük acıyı yaşasa da zamanla herşey yoluna girecektir.ölenin ise gerçekleşmemiş hayalleri,yapmak isteyip de yapamadıkları kısaca aklından geçip giden herşey bedeniyle birlikte yokolup gider.ölmek bir insanın başına gelebilecek en büyük felakettir.ölümden sonra hali hazırda yaşadığımızdan daha güzel bir hayatın bizi beklediğine inansak da,faniliği tatmış bir ruha ne kadar güzel olursa olsun sonsuz bir hayat çekici gelmeyecektir.
allah ölüm acısını dağlara vermiş dağlar dayanamamış insana vermiş insanlar iki gün sonra hayatlarına kaldığı yerden devam etmişler diye bir söylem var ama dağlıyor insanın yüreğini.
çok büyük bir acı. katlanılmaz. acı hiç eskimiyormuş hep taze kalıyormuş yürekte. ama o taze kalan acıyla yaşamaya alışıyormuş insan
ölen kurtuluyor mu? nasıl hayalleri vardı kimbilir. belki çok yaklaşmıştı gerçekleştirmeye. belki sabah kalktığında annesine onu ne kadar çok seveceğini söyleyecekti. belki sevdiğinin gözlerine deli deli bakmayı düşünüyordu. olmadı. yaşamayı umut ettiği her şeyi geride bırakıp gitti. dönme ihtimali yok. son bir şans yok.
peki ya kalan? belki anneside çocuğuna sarılmak için sabahı bekliyordu. sabah oldu ama sarılacak dalı kırılmıştı. son kez sarılamamanın acısını hep taşıyacak yüreğinde.
ne yaman şey şu ölüm, nasıl buzdan. ne giden kurtuluyor ne kalan unutuyor.
son kez sarılamadan, son kez konuşamadan, hiç doyamadan...
