bir süredir, gelen hiçbir telefonu açmıyor, işe gitmiyordum. izin vermiştim kendime. kimseyi görmek istemiyordum. eve gelen gidenler oluyordu, uzaktan sesler duyunca uyuyor, sonra yine yalnızlığa uyanıyordum. saatin kaç olduğu, günlerden ne olduğu umurumda değildi.
insan hayatın koşuşturmasında öldüğünü fark edemiyordu. oysa ben ölüyordum ve bunun farkındaydım...
Kendinize yakıştıramadığınız ölümü bir doktordan duyuyor olmak, üstelik de bunun çok sıradan bir şeymiş gibi söyleniyor olması, kısacası çok da vaktinizin kalmadığını anlamanız, kalan vaktinizde hayata daha sıkı tutunmanıza neden olmuyordu.
hayatın bir türk filmi olmadığını anlıyordunuz yavaş yavaş.
sabahları erken uyanıp çalar saati 10 dakika sonrasına kurarsın da birazdan çalacak stresiyle uykun olsa da uyuyamazsın ya. Öleceğini bilerek yaşamak tam olarak öyle. yaklaştıkça yaşayamıyorsun, oysa yaşamayı çok istiyorsun.
Yine de umut dünyası, kolay mı vazgeçmek?
Kendinden vazgeçmek kolaydır belki. Bunca insanın birkaç veda cümlesiyle kendini boşluğa bırakması nasıl açıklanabilir ki.
Ama hayallerden vazgeçiyor olmak zor. Kendimden biliyorum.
Yazmanın zor olduğu anlar var insanın hayatında. Anlatmanın, konuşmanın...
Üzüntülerin paylaşılınca azaldığı falan da yok. Bazı şeyleri paylaşmayınca azalıyor. En güzeli işte o azalma anı, unutma anı. Her şey yolundaymış gibi hayatınıza devam ediyor olma anı.
intihar edince ebedi cehennemlik olacağımız için çoğumuzun yaptığı eylem. he şimdi cehennemlik olmayacak mısınız diye troları şimdiden yanıtlayayım evet gidicez büyük ihtimal ama çıkma ihtimalimiz var ebedi olmayabiliriz intihar etmezsek.
umutsuzluk da ağır yüktür biliyor musun? zaten bize hiçbir zaman hiç kimse sonsuzluğu vaaddetmedi. yani bu yeni bir şey değil. ve bence iyi bir şey değil sonsuzluk. sanki o zaman daha bencil insanlar olurduk.öleceğini bilmek aslında kim olduğunu hatırlatıyor insana. insan olduğunu hatırlatıyor..bir an her şey kötü gidiyor ve sen böyle bir cümlenin içine sıkışıp kalıyorsun. unutuyorsun yaşadığın güzel günleri. Bir zamanlar aşık olduğunu unutuyorsun.. Anneni unutuyorsun..çocukluğunu unutuyorsun..hayallerini unutuyorsun..unutma insanız. baktın unutuyorsun. baktın ümitsizlik seni duvara sıkıştırıyor. çık sokağa çaresizlikleri gör. çık yaşamak isteyenleri gör. işte o zaman boşalt ceplerini ver. üstünü başını ver. ellerini, ayaklarını,gözlerini ver. gülüşünü ver...öleceğini bile bile yaşamak hiç ölmeyecekmiş gibi yaşamaktan iyidir. hayatın hakkını ver.
