emanet malın canı götünde olur. *
tabi anlayışımız bu olmamalı. paylaşmak, eşyaları sosyalleştirmek, komünleştirmek öğütlenegelir bize. böyle de yetiştirildik evvelallah. lakin yıllar içinde yukarıdaki deyimin gerçekliği yüzümüze çarptı. nasreddin hocanın meşhur komşusu gibi dayandığımız da oldu kapılara.
sürgülü telefon ilk çıktığında canımı dişime takıp aldığım telefonun sürgüsüne tecavüz eden misafir çocuğu olgusuyla sarsıldım bir keresinde. soğukkanlılıkla odama gidip yastığı yüzüme bastırarak bağırdım, ki bu sahne hayalimdi. buruk bir sevinç, metanetli bir üzüntü yaşamıştım.
ama asıl keskin fikirlerim lise yıllarında oluştu. bir yerde, anne baba evde yokken eve gazete serip koşarak 31 çeken liselilerle ilgili bir yazı okumuştum. bizim kafa o kafa. biz dediğim de fatih ve ben. fatih cereyana takılı taraklı tıraş makinesini görünce merakı kabarabilecek zıpırlıkta biriydi. şimdiki gibi 15 liraya zenciden alınmıyordu o makineler. babacağızım yağlayıp bakımını falan yapardı o derece.
tıraş makinesini kapıp banyoya giden fatih hunharca etek kıllarını kesiyordu. manzaranın dehşetinden müdahale edemedim.
bi de çıkıp göstermez mi deyyus.. hulk hogan tıraşı yapmıştı hiç unutamıyorum. işte o gün bazı eşyaların özel kalması gerektiğine inandım azizim.
***
o değil de bu fatih bile evlendi lan. nasıl evlendin olum sen?
tuvalet deliğine düşürülmüş, ardından fön makinası ile kurutulmaya kalkılmış, devreleri yanımyanım yanmış, kulaklık çıkışı bozulmuş bir adet mp3 çalar da olabilir pek tabiî.
Buradan sonrası subjektif;
canım arkadaşım. Bilirsin canım hitabını sevmem. Dara gelince darda olduğum belli olsun diye kullanırım. Velhasıl diyeceğim o ki; özür dilerim...
