Çocuğu sanata yönelir de güzel sanatlar okur da aç kalır kaygısıyla, çocuğunu mühendislik, öğretmenlik gibi garanti(!) mesleklere yöneltmeye çabalayan ebeveyndir.
Çocuk 'baba ben tiyatrocu olucam' cümlesini kurarsa baba küplere binebilir, anne ağlayabilir. Çocukları ya sanatçı olursa da açıkta gezerse, aman sanatçı olup da napcaksa da diye üzülürler. O ara belki de toplumu bir çok şeyden mahrum ediyolarlardır.
Ama Türkan Şoray'ı izleyip ağlayan anneye, Neşet Ertaş dinleyen babaya, bayıla bayıla aldığı ve komşulara hava attığı koltuğun bir tasarımcısı olduğunu unutan teyzeye, 'sanatçının önemini anlatmak için ayna mı tutulmalıdır illa'.
bu ebeveynlerin yaygın bir türü sanatın günah olduğunu düşünenlerdir. Genelde de sanat dallarından müzik için bu yargı yaygındır. Yaşanmış bir örnek:
küçük Tarık blok flüt çalmak istemektedir. Müziğe karşı da yeteneği vardır. Blok flüt orkestrasına alınır ve yıl sonunda konsere çıkacak gruba seçilir. Anne koşa koşa okula gelir ve müzik öğretmenini bulur *. Flüt çalmanın günah olduğunu ve küçük Tarık'ı ne olursa olsun yollamayacağını söyler. Ancak müzik öğretmeni üstün çabalar sonucunda küçük Tarık'ı konsere çıkarır *
Böyle düşünen ebeveynler yüzünden, sanattan anlamayan, kendini ifade edemeyen odun gibi çocuklar yetişiyor her gün.
çocuklarının sanata yönelmesinden korkan ebeveynlerin diğer bir türü de, çocuklarının aç kalmasından korkan türdür. Onlar daha tehlikesizdir. Çünkü içlerinde hafiften iyi niyet vardır. "Geçerli" saydıkları bir mesleği uygun görürler çocuklarına. Çalgıcı, resimci gibi tabirlerle küçük gördükleri sanat mesleklerini çocuklarına yakıştıramazlar. Çocukları ilerde üzülmesin isterler. Ancak bilmezler ki çocukları onlara uygun görülen mesleklere sahip olduklarında dünyanın en mutsuz insanı olacaklar..
Çocuğun bu işten para kazanamayacağını ve aç kalacağını düşünen ebeveyndir.çocuğu için kaygılanır ve bu kaygı gözlerini kör eder.çocuklarının mutlu olamama ihtimallerine rağmen onları hiç istemedikleri bir geleceğe hazırlarlar.
çocuğunun arkadaşları tarafından gay olarak nitelendirilebileceği bir durum. aileler oğullarının bu duruma düşmesini istemez özellikle babalar. sapına kadar erkek dediği oğlunun gay olduğunu düşünülmesini istemediği durumdur.
sosyoloji okursan işsiz olursun aç kalırsın mantığının sanata yansımış hali. bu tarz bir korku imparatorluğu geleceğe dair kuşkuları, sıradanlığı tetikler. alternatif iş bulunur ebeveyn tarafından. ebeveyn pragmatizmin doruklarına çıkıp sözde yardım ediyor şekliyle çocuğun kendi ayakları üzerinde durmasına kota koymaktadır. bu elbet zevkten değil bakış açısı ve jeneresyon farkından kaynaklanır. halbuki sanatla uğraşan birey gelişimin daha sağlıklı sürdürür.
muhafazakarlık tandanslı bir durum da olabilir. türkiye'de örnekleri olan. burda da çocuğun yerine sürekli söz söyleme hakkını ebeveyn kendisinde görür. bir tür dünya görüşü empoze edilmeye çalışılır. durum boka sarar. çocuk yıllar sonra da sözünü sakınır, anne- babadan yardım istenmeye devam edilir. bir özgüven yitimi oluşur, geçmek bilmez.
demek ki çocuk yetiştirmek kolay iş değil. vizyon, iletişim gerekiyor!
edit: sanattan korkmak yerine sanata yönlendirmek yaratıcılığa önayak olmak olması gerekendir.
kesinlikle saçmalayan ama ucundan hak da verdiğim ebeveyndir.
şöyle bir durum var ki, sanata yönelmek ile hayatını sanatla geçindirmek farklı şeyler. biz buradan sanat ile geçinmek için sanata yönelmekten bahsediyorsak, ucundan hak veriyorum ailelere. türkiye'de bu işler malum. heykelleri kaldırıyorlar, şarkıları yasaklıyorlar, kitapların cümlelerini değiştiriyorlar, filmlere sansür koyuyorlar ve "sanatçı"lara "namus" damarı olmayan kişiler olarak bakıyorlar. (geneli bu ne yazık ki) bu bağlamda da aileler "modern" de olsalar, çocuklarının maddi anlamda güçlü ve mutlu olmaları için bu yola başvurmalarını istemiyorlar. aynı zamanda kendilerine "ahlaki" boyut vesilesi ile söz de gelsin istemiyorlar. bankacı olsun, reprezant olsun, bi şeyler olsun işte mantığı.
diğer durum ise, tam bir skandal. sanata hiç bulaşmasın mantığı var ki bu tür "insanımsı"lar hakkında genel olarak bir şey yazmayı uygun görmüyorum ben kendi adıma.
neticede kişisel görüşüm sanattan uzak yaşamak, yaşamak değildir. başka bir şeydir. insani de değildir. tam nedir bilemiyorum gerçi ama sanatsız nefes almak (karşılığında maddi kazanç sağlasak da-sağlamasak da) hayat değildir. hatta bundan maddi kazanç sağlamayı medet ummak bile çoook arka plan hedefidir. çünkü sanat kandır, candır.
