çocukluğumuz buğulu camların ardından çizdiğimiz güneşli bahçeler kadar uzak olmuştur belki çocukken bile. her çocuk çocuk değildir, hayatın yalnızlığa bakan yüzüyle merhabalaşması varsa ve ay her çocuğa dede gibi de görünmez hele de camdan gökyüzüne korkarak bakmayı yaşamışsa...
bitmez çocukluk ,evet ama önce başlaması lazımdır.
şairin dediği gibi "hayat güzeldir/yaşamıyorsan eğer" hesabıdır biraz da bu.
bir bayram sabahı uyandığında ayakucunda yepyeni bir pantolon, kazak ve ayakkabı bulamadığın andır. işte o ayakucundaki boşluğu ömrünün sonuna kadar dolduramaz insan.
Bitmez çünkü, Sıkıntıların sona erdiği anda borçların bittiği anda çocukluk yeniden başlar. Her fırsat bulduğunda.. tabi bu söylediklerim bekar erkekler için geçerlidir.
