hiç unutmam alt mahalleden yavşağın biri gelmişti ufuk diye. yaş farkının etkili olduğu yaşlardayız o zaman. biz 10 o 14 yaşında. tüm tasolarımı çalmıştı amcık. sene 2000-2001. çok zor günlerdi. amına koyam ufuk.
Harika bi aile, güzel bir çevre, mutlu bir ortam, sevgi dolu insanlara sahipken çocukluğumu kirleten şeref mahrumu mahluk sen şu an berbat bir hayat yaşıyorsan tek sebebi bana yaşattıklarındır.
Geçmişi bırakıp önündeki hayata odaklanmak için kötü geçen bir çocukluğu kabullenmek lazım.
Bunun tek yolu katarsisdir.
Kişi duygularıyla yüzleşmeyip bastırırsa yetişkinlik evresinde kendi çocuklarına veya eşine aynı davranışları farkında olmadan sergileyebilir.
Katarsis için en etkili ve uygun ortam grup terapileridir.
Yüzleşme, farkında olma ve birçok kavram ile sadece bu duyguları kendisinin yaşamadığını farkeder.
Güven veren bir ortam var ise doğru Zamanda kendini açan bireyler çocuklukta yaşadıkları travmalar ile boşalım yoluna gidip kabullenme ile daha rahat bir yaşam sürebilir.
herkes zor ve kötü bir hayat geçirir. çocukluğunda da, büyüdüğünde de. her insanın içindeki "bencil" kişilik yaşadığı dertlerin, acıların üstüne başka acı olmayacağını düşünür. bu yüzden "her yazar" hatta "her birey" diyebilirim.
