sokaklarda gece yarılarına kadar hiç bir endişemiz olmadan oyunlar oynayabilmemizdir. istanbul şehrinin en hareketli semtlerinden bir tanesinde hemde..
- soğuk kış günlerinde babam haber izlerken 'annem hala gelmedi. yolda başına bir şey mi geldi? Araba hala yok.' diye salon camına yapışmam ve annem gelince kuytu yerlere saklanıp onu korkutmaya çalışmam. Beni öyle merakta bırakmaya hakkı yok diye aklımca intikam alıyordum her akşam.
- anneannemde kaldığım hafta sonları anneannem namaz kılarken önce annemi sonra teyzemi aramam. Anneme de her seferinde 'çok sıkıldım ben... Ne zaman geleceksin?' diye sorardım. O da 'akşam' derdi. Çatlardım o akşam vakti gelene kadar. Anneannemin namazlarını sayardım. Ah birde numaralarını ezbere bilmeme karşın sırf üşendiğimden kısayolları kullanıyordum.
- babamın her akşam kanal d'nin haberlerini izlemesi. Defne Samyeli idi o zamanlar spikeri. Babam o ekranda göründüğü an kopardı dünyadan. ben de 'ben sunarım sana haberleri baba! artık benimle ilgilen' diye tepesine dikilirdim.
bisikletle ormana gittik arkada kalan kuzen bisikletime yılan düştü beni niye beklemiyosunuz diye ağlayarak gelmişti tabi biz bayağı gittik dinlenmek için durduğumuzda oluyo bu.
Çok vicdanlı biriymişim be arkadaş kavgada kafama odun saplamaya çalışan kişiye zarar vermemiştim şimdiki aklım olsa o sopayı ya kulağına ya da gözüne sokardım. Sonra ölmeğim eşeğim ölme. Çocuk olmak iyidir. Çocukluk tecrübeleri hayat kurtarır.
karnım acıktığında eve gelip ekmeğin arasına yağ sürüp varsa biraz reçel ilave edip ,
elimde ekmekle tekrar koşarak boş arsada her tarafı yara bere içindeki dizlerim ve kirli şort ve tişortümle deli gibi hem ekmek yiyip
hem top oynamak,
top oynaması bitince hava kararınca saklambaç oynamak.... daha ne istersin?
Küçük yaştan beri telefon alarmıyla uyanmak, çizgi film izlerken okul formanı ütülemek, köpeğinin en yakın arkadaşın olması, baban işte olduğu ve annen olmadığı için hep kendi sisteminle hareket etmek, sokakta oynadığın saatten bilgisayar başındaki geçirdiğin vakti bile kendin ayarlamak. Okuldan çıkınca babanla iş yerine gitmek. Ev temizliği yemek vs öğrenirken yaşadığın trajikomik olaylar. Ve sınıf arkadaşının halasının senin için yaptığı kurabiyelere hazine almış gibi sevinerek hoplaya zıplaya eve gitmektir.
hiç unutmam 5 yaşındaydım her çocuk gibi park delisiydim. parkta lay lay lom koşarken salıncak çarpıp kaşımı patlatmıştı. annem de tutup beni en yakın terziye götürmüştü ne alakaysa sonradan ogrendim kanı durdurmak için ütülenmiş kumaş basmışlar sonra hoooop hastane
Mahalle arkadaşlarıyla yapılan piknikler. kimisi evden getirirdi yiyecek, kimisi bakkaldan alırdı sonra sokağın ortasına kilimi serip afiyetle yerdik. Sokağımız da Çıkmaz sokaktı pek nadir araba geçerdi o yüzden o kadar rahatdık sanırım ondan sonra o rahatlığı bir daha bulamadım.
Evlerin Tavanlarındaki dikkatli bakınca anlam kazanan bozukluklar.
Yaşlandıkça bunları görememeye başladım. Özellikle bakıyorum yok arkadaş yok gayet normal tavan. Tamam, belki gittiğim evlerin kalitesi yükseldi tavanlar daha düzgün ama ayıptır yapmayın bunu.
krem rengi kaliteli çocuk ayakkabılarım, babam aldığında bana büyük geldiği için annem saklamıştı sonra unutmuştuk öylece ayaklarım büyümüştü hiç giyemediğim için çok üzülmüştüm hiç aklımdan çıkmıyor.
piknik bisküvisi , sokakta sabahtan akşama kadar ip atlamak , her ay düzenli olarak bitlenmek , bitmek bilmeyen düşmeler vs .ama hayat güzel miydi baya güzeldi .
