ben 4 yaşındayken, kardeşime isim ararken, yengemin arayıp da ismi şu olsun demesi.
bir de gariptir ki, babaannemlerin evindeki mutfağın girişi aklımdan çıkmıyor sözlük...kıllanmaya başladım.
ölen babamı hatırladığım tek an ; bana halley alıp elinde sallamasıydı. yıllar geçse de üstünden hayal meyal hatırladığım tek an budur...
selam olsun baba.
anaokulunun çıkışında anne babalar beklenirken hocalar bir oyun oynatırlardı bilgisayardan, şu kutulardan resimler çıkan onları eşlestirip yok ettiğimiz oyundan, sıra ne zaman bana gelse annem babam geliyodu bir oynayamamıştım o oyunu. (bkz: çocukluk travmaları)
