ilk çocuğunu okutup diğerlerine izin vermeyen baba, muhtemelen kendisi okumamıştır.
her cümlesinde, cahil kalmanın ezikliğinden dem vurur.
bu ezikliğini, çocuklarının da yaşamasını istemez.
çiftçidir,esnaftır, mavi yakalıdır, kısacası muayyen bir sınıftandır. sonunda dişini tırnağına takıp ilk çocuğunu okutur.
çocuk üniversiteye başlar. baba ilk başlarda gururludur. etrafına övünerek anlatır.
fakat, zaman geçtikçe, oğlunun üzerindeki farklılığı görmeye de başlar.
şaşırır,
ilk başlarda büyük tepkiler verir, kızar. lakin bu farklılığa tahammülü yoktur.
gün gelir, giydiği pantolondan tutun, kurduğu cümlelere, bıraktığı sakalın haline
bir anlam veremez.
zira çocuk üniversiteyle beraber, kitap okuyup düşünmeye başlar (tabi okuyan, düşünen bireyler için),
etrafındakileri sorgular.
gün gelir bir taraf olur. cemiyete girer, çeşitli eylemlerde bulunur, sistemi eleştirir.
o artık babasından çok daha farklı düşünen, bunu eyleme döken bir şahsiyet haline gelmiştir.
baba şaşkındır, anne ise edilgendir zaten.
çocuğundaki farklılıkları kabullenemeyen baba, bir taraftan da onun güvenliğini düşünerek korkar, baskı da uygular haklı bir sebepten. onun okulu bitirince kendi ayakları üzerinde durup, parasını kazanmasını beklerken, her koldan dumura uğramıştır.
ve fakat çocuğun; üniversiteyi bitirdiği halde işsiz olması,
kimi eylemlerden dolayı başının belaya girmesi ve babasından farklı düşünüp o tarz tavır ve davranışlar içerisine girmesi, okuması ve düşünmesi her anlamda babada bir pişmanlık yaratmıştır.
çaresiz baba, diğer çocuğu da üniversiteye gönderip, başının belaya girmesini ve üstelik işsizler ordusuna katılmasını istemeyeceğinden dolayı onu okutmak istemez. çünkü kendine göre, o hatayı bir kere yapmıştır...
