insanın çocukluk evresinde bir şeyler üretme güdüsü ile beraber karşısındaki şeye olan duygusunu, düşüncesini belirtme amaçlı yazdığı; uyaksız, düzensiz, komik ve saçma fakat bir o kadar da masum ve safça olan şiirlerdir.
mesela küçükken yazdığım bir şiir:
babam babam benim canım babam,
her gün işe gider babam,
giderken üzülürüm
gelirken sevinirim.
evde yufka bulunmaz mı?
vitaminden alınmaz mı?
beni aç bırakan
yarın kapıya koymaz mı?
aç bir insan söyler bunu,
karıştır suyla 3 bardak unu.
istemem bir daha anne senden
börek mörek içerim su. *
bir börek için bu kadar methiye diz, anneye ver, ağlayıp duygulanıp börek yapacağına, yatsın yerlere kapanarak gülsün. hayat mı lan bu! hala saklanır o saman kağıt.
aile teması olur genelinde . vay annem şöyle yemek yapar , vay babamın bıyığı , vay abim az piç değil ha , vay ablamın makyaj koleksiyonu falan diye gider..
bir hayalmiş
dünyada mutlu yaşamaktı emelimiz
bir türlü bitmiyor kederimiz, derdimiz
aydınlatmaya çalışır kalbimizi sevgimiz
bir hayalmiş bize mutlu yaşamak
yüzümüz gülse de ağlar kalbimiz
şu fani dünyada bitmez çilemiz
ateş misali alev alev yanar içimiz
bir hayalmiş bize mutlu yaşamak
kimimiz ağlar, gülmez kimimiz
kalem kağıttan başka şey tutmaz ki elimiz
doğruları söylemekten isyan etti dilimiz
bir hayalmiş bize mutlu yaşamak
kötülüğü geçmiyor sevgi selimiz
derdimiz çok ama bükülmedi bileğimiz
yalandan dolandan isyan etti kalbimiz
bir hayalmiş bize mutlu yaşamak
hangi rüzgar attı seniuzağa
gözlerin kapalı ne oldu sana
sen de hayata bir tekme atsana
bir hayalmiş bize mutlu yaşamak.
orta 1 de bi de şiiir yarışması için yazdığım şiirdi.*. bi de tüm ilin karşısında okumuştum. (vali, belediye başkanı, garnizon komutanı falan ) * üstüne bir de duvar saati vermişlerdi ördekli mördekli.
(bkz: emeğe saygı bu kadar mı)
