aldığım oksijenin kıymetini henüz bilmediğim günlerden birinde, çıkmaz sokak olan sokağımızda bir o yana bir bu yana bisikletle tur atmaktaydım. Bizim evin önünden geçerken, iğde kokusu, ömer amcaların evinin önünden geçerken akasya kokusu, sabri amcaların önünden geçerken, hanımeli kokusu ve nihayet mahallenin en sonunda sözlük yazarlarının hatırladığı ilk ölüm başlığında bahsettiğim hacer teyzelerin evinin önünde, balık kokusu duyuyordum. Tekrar tekrar kokularıyla hafızama kazıyordum.
Sabri amca mahallemizin sigara tiryakisi, koah hastası bir amcaydı. Bir lisede hizmetli olarak çalıştığı için, insanlar tarafından müdür lakabı ile çağrılırdı.
Sigaranın yakıldığındaki ilk kokuyu bilirsiniz, sigara içmememe rağmen bu kokuyu çok seviyordum ben de. Sabri amcayı sokakta görünce, yanına yaklaşıverdim bir gün. Sigara içicen mi dedim. çıkardı bir sigara yaktı. Nasıl bir şey dedim. Çok güzel sen de içiyon mu dedi. dalga geçti. istedim ben de tabi meraktan çatlıyorum. O ilk koku gibi sanıyorum sigara içmeyi. Sabri amca verdi sigarayı yak dedi, yaktım. Şimdi iyice çek içine dedi. hüüpp diye içime yoğunca çekmeye çalıştığım gibi, öğürürcesine öksürmeye başladım. Bir türlü geçmiyor. Gözlerim sulandı yaşardı falan, bisikleti elimle tutarak eve kadar yürüdüm. Annem ne olduğunu öğrenince geldi, amcası yapılır mı dedi minicik çocuğa yahu. iyi işte bak daha içmez dedi sabri amca.
sabri amca üç sene evvel koah a bağlı ileri derecede solunum yetmezliğinden vefat etti.
Bense o günden bu yana bir daha sigara içmedim. Çocukken içtiğim tek nefes sigara, yıllardır beni sigara içmekten koruyor, daha nice yıllar da koruyacaktır.
