mahalle abileri beni kafamdan tutup yukarı kaldırır ve sana istanbul'u göstereceğiz derlerdi. ben, ama göremiyorum dedikçe de, gözlerin bozuk, seni doktora göstersinler derlerdi.
Babalarin hiç olmeyecegini sanirdim, 11 yașında kaybettim babami
Yil baslarinda ocagin üstüne ayakkabinin içinde hediye bulunca gercekten Noel babanin koyduguna inanirdim
Otobuslerin kapisinda otomatik çarpar yazisini elektrik çarpması olarak algilar ve korkardim.
hala'yı hep babalardan küçük olan kız kardeş sanardım. yani kendi halamı değil sadece tüm halaları. babanın büyük kız ablasına başka bir şey deniyor sanardım. hatta babaanne falan karıştırırdım vallahi. şimdilerde görümceyi herkes karıştırırken akraba hiyerarşisini karıştırmam normaldi galiba. swh.
3.yaş günümdü sanırım. abimler iki tostip civciv hediye etmişti bana. kırmızı kurdeleyle fiyonklamışlar bi de. allam minicikler çok tatlılar diye nasıl çıldırıyodum. nihayetinde civcivlerimin hep minik birer civciv olarak kalacağını sanmıştım. kalmıyorlarmış.
6 yaşımdayken minik civcivlerim vardı. Onları hem besler hem de bahçede dolaştırırdım. Büyüdüklerinde tavuk ve horoza dönüştüklerini görünce resmen yıkılmıştım. Hiç büyümeyecekler, hep minik kalacaklar sanmıştım. Çok çirkinleştikleri için günlerce ağlamıştım.
