2001 yilinda babaannemin kardesi yani buyuk teyzem akciger kanserinden vefat etmisti.. daha 13 yasindaydim..
vefatini telefonda babamin "teyzeni aldik evine goturuyoruz" derken sesinin titremesinden anlamistim.. yaklasik 1 saat sonra beni evden almaya geldiginde gozlerinin devamli dolu olmasindan, sigarasi bitmeden digerini yakmasindan anlamistim..
benide alip teyzemin yanina goturdu.. evinin disinda kucuk kizi karsiladi beni.. baran diyerek atlamisti bogazima.. o agliyordu ben aglayamiyordum onun icin.. aldim yanima onu bir vakit sonra eve dogru ciktim.. teyzemin buyuk kizi duymustu sesimi kosarak yanima geldi o da atladi boynuma..
onlar agliyordu ama ben aglayamiyordum.. hayatimda gordugum en buyuk zorluklardandi.. ikisini aldim yanima teyzemin odasina girdim.. basinda babaanem bekliyordu.. yanina gectim.. teyzemin yuzunu acip opecektim ama acamadim.. cunku biliyordum acsaydim kendimi tutamayacaktim.. ufaktim ama daha ufakken yasadigim agir seyler ailemin gozunde beni farkli bir yere getirmisti.. ufak bir cocuk degildim ben..
acamadim teyzemin yuzunu bakamadim ona.. ayrildim yanindan.. bazen geliyor da aklima yuzunu hatirlayamiyorum.. hayatimda bu kadar aciz hissetmemistim kendimi.. simdi buyudum ama ben hala kucuk olmak istiyorum yuzunu gorebileyim diye..
1990 yılı ağustos-eylül ayları. 1,5 yaşındaydım dedem vefat etmişti. kendisini canlı olarak hatırlayamıyorum ama albümde 20-30 civarı beraber çekilmiş fotolar var.
benim çok sevdiğim bakkal amca ölmüştü. çok ağlamıştım. annem her ekmek almaya yolladığında şekerlemeler, çikolatalar verirdi bana.
anılarım canlandı tekrar.
Anneannem. 3 yaşındaydım. Köydeki evin arkasında gaslediliyordu. Ben ise aklımın henüz ölüm olayına ermemesi sebebiyle banyo yaptırdıklarını sanarak; evin arkasındaki oluğun küçük havuzunda gemi yüzdürüyordum. Her şeyden habersiz. Bir zaman sonra farkedince ve üzerinden uzun seneler geçince yokluğunu daha fazla arıyorum.
1999 depremi hayatin cokusu, arkadaslarla ertesi gun bisiklete binmek icin anlasmak. enkazdan 10 saat sonra cikarilmak. en yakin arkadasin 6 gun sonra sicaktan sismis ve curumeye baslamis cesedini gormek. gunlerce aglamak... kaybettigim ilk yakinim canim arkadasim birlikte buyudugum sevgiydi. mekani cennet olsun.
14 yaşında idim. 2006 da beni büyütüp her şeyimle sahip çıkan o melek gibi kadını, babaannemi kaybettim. O olaydan 1 sene sonra da anneannemi. 2008 de ise ilk kız arkadaşımı ve dedemi kaybedip tamamen hayatta bir şeye körü körüne bağlanmamaya yemin ettim.....
ilkokul 6.sınıfa başlayacağım hafta teyzemi toprağa vermiştik. çok severdim, bir de aklımdan çıkmaz büyük oğlunun mezara gömerken 'üzerine toprak atmayın, o karanlıktan korkar.' diyerek ağlaması. hepimizin daha da çok ağlaması. annemin bayılması, insanların hüznü. sevilen bir şeyi kaybetmenin ne demek olduğunu bilmeyen ben. olması gerekenden çok daha ağır öğrenmiştim belki de bu hissi. canım teyzem benim. toprağı bol olsun.
