aptallık anılarıdır. başarısız diyorum çünkü, dangalak bir çocuk olarak hakikaten salondaki koltukları yakmak istemiştim. yani yanımda küçük kardeşim değil de, benle aynı kafada bir arkadaşım olsaydı, 'yardım et de yakalım' derdim. babanın ulu orta bıraktığı kibrit ya da çakmağını elime geçirdiğim an, 'hemen bir şeyler yakmazsa ölecek hastalığı'na yakalanırdım. ateş beni çağırıyor resmen amına koyim. bir keresinde minderli koltuklardan birini ateşe vermiştim ki, 'hamuğa goduğum' diye bir ses duyup, ardından kıçımda sağlam bir tekme hissettim. ikisi de babama aitti tabii.
ateşle dansımı anlayabilmiş değilim. cehennemlik olduğum çok belli sanırım.
ben evi değilde köyü yakıyodum.her yaz olduğu gibi çocukluğumuzda köyümüze doğru uzanırdık 1 haftalığına.güzel günlerdi.ılgaz dağının eteklerinde oturmak falan tadından yenmez sohbetler piknikler dillere destandı.
-yerden teneke gibi bi şey buldum ama nedir ne değildir anlamış değilim yere doğru döktürm,ardından elimdede kibrit vardı yakıp yakıp atıyorum,oturduğum yerden kalktım kibriti bi atayım dedim...ve olanlar oldu tabi teneke sanırım tiner ya da benzin tenekesiydi kokudan anladım daha sonradan.ve ardından etraftan bizimkiler elde leğen ve kovayla geliyolar...
büyük salaklıktı itiraf etmek lazım.
çocuklukta mallığın nirvanaya ulaştığını herkes bilmekte/kabullenmektedir. ister geleceğin atom mühendisi olun, isterseniz zihni sinir profesörü olun çocukken malsınızdır. işte bu mallık sürecinde de olmadık işlerle uğraşır, ebeveynleri çileden çıkarma konusunda ant içmişsinizdir adeta. bunlardan birisi de ev yakma girişimidir. tabi girişim dediğime bakmayın. girişim dediğin şey bilinçli olarak yapılır. ama şuurunu yitirmiş mert,ali,hasan,mehmet,ahmet vs türevleri(bunların hepsi aynı ne de olsa.çocuk mu? çocuk.) ellerinde mum/çakmak evin içinde yakmak için küçük çapta yangın çıkarmak için didik didik aranmaktadırlar.
-lan hasan. kiprit var mı lan?
+napcaz lan kipriti?
-şu masanın altına girip yakalım bence.
+kiprit zor yanar lan çakmak yakak mı?
-yok olm bence mum yakalım. böylece masaörtüsü de tutuşur hepimiz boku yeriz ha ne dersin.
bir keresinde hiç unutmam, ocağın üstünde metal tabakla yemek ısıtırken, ocağın altını söndürmeyi unutup, dikkat edin kağıt peçeteyle! metal tabağı ocağın üstünden almaya çalışmıştım. lan allah kahretsin o sırada kağıt peçete hem alev aldı, hem de elimdeki yemeği yere döktüm. tabi elimdeki kağıt yana yana elimin ucuna gelince bende korkudan lavaboya atıcağıma yere atmıştım. kağıdın ucundaki alev, halıyıda tutuşturmasın mı? eyvah dedim olum boku yedim. hemen aldım koca sürahiyi halının üstüne boşalttım. tüm bunlar yaşanırken annem evde oktu fakat gerçeği gördüğünde beni ciddi bir şekilde adam etmişti! o günüde hiç unutmam. evi ytakmadığım için allaha şükreder dururum.
